"Weet jij waarom Signada zo gevaarlijk is?" vroeg ik aan Bo. Fluisterend, omdat ik nu al bang was dat iemand ons kon horen. Clarma had het niet geweten, of tenminste geen antwoord gegeven op mijn vraag.
"Ik heb gehoord dat de gifboom daar staat," fluisterde hij terug.
Als een steen uit een katapult werd ik teruggeworpen naar Kraeckten San, naar de legende die Horva zo smakelijk had opgedist, over de vrouw die het leven liet omdat ze zich niet aan de geboden hield. Ik had die gifboom met eigen ogen aanschouwd - een wanstaltig groeisel dat als een wrede hand naar de lucht klauwde - toen Jadva en ik uit alle macht naar de veiligheid van Taka Haringes roeiden, Bo op de bodem van de boot, beschermd door de kleine Jadva die zich opeens een grote broer voelde.
Weer trok Bo me terug naar het heden. "We moeten ze nu maar afdoen," zei hij. We lieten ons zakken op een grote kei en bonden de ijzertjes af. Nu moesten we nog voorzichtiger lopen, we mochten geen benen breken of zelfs maar onze enkels verzwikken.
Toen gebeurde het. Schijnbaar vanuit het niets – of in elk geval vanuit het zuiden, niet vanuit de richting van de Heerweg – landde opeens, volkomen geruisloos, een grootuil aan onze voeten. Wij waren onzichtbaar maar hij zag ons, zijn ogen ter hoogte van de onze keken ons aan alsof er een mens in zijn draaikop zat.
De angst sloeg me om het hart, ik had gezien wat ze konden aanrichten, hoe ze zonder pardon een mensenleven oppakten en het als een zinloze zak botten lieten neervallen.
Bo fluisterde: "Een briefje."
"Wat?"
"Een briefje, kijk dan!"
Maar het was geen briefje, het was een dunne potscherf met tekentjes erop. Een absurde hoop welde in me op. Voorzichtig schoof ik het scherfje onder zijn grote klauw vandaan en las voor: "Voor Yima van Pauma."
Ik moest een eind terug in de geschiedenis hoe het ook weer zat met Pauma, ik denk het te begrijpen. Vogels met gezichten. Spannend, wat staat op die schijf ingekrast.
goed dat je het zegt, ik heb er een linkje van gemaakt