rabiaat

Geplaatst op 20 september 2022 door Hella

Iemand stelde op twitter de vraag:
Zijn er meer mensen die spierreuma hebben gekregen na de booster vaccinatie? #durftevragen #Corona #Vaccinatie #VaccinatieSchade
Iemand anders wist meteen: dit is een wappie, die dit alleen maar vraagt om aandacht te krijgen.
Had ik haar in mijn onschuld verkeerd beoordeeld? Geen idee. Maar het deed me pijn, ik voelde me genoodzaakt te reageren. Niet verstandig, ik weet het, ik merk het de volgende dag ook meteen.

Ik schreef: ik heb al dik 7 jaar PMR oftewel spierreuma
ik ben lid van een supportgroep op Fb
de laatste jaren veel nieuwe leden die het hebben gekregen na een covid vaccinatie
ook reumatologen zien een verband
graag een beetje voorzichtiger zijn met direct de wappiekaart trekken

Toen was ik het kwaaie beest. Iedereen wist zéker dat het Gelul! was.
In die zin zijn provaxxers even rabiaat als wappies. Een middenweg mag niet bestaan.
Ik heb na rijp beraad besloten me niet te laten vaccineren. In het begin zei de gezondheidsraad het zelf: ze hadden geen idee van het effect van vaccinaties bij auto-immuunziektes, maar de kans bestond dat de bestaande aandoening erdoor verergerd kon worden. Dat zie ik op de covid-supportgroep ook, heel veel mensen die een flare krijgen na vaccinatie en de preT moeten ophogen.

Vanmorgen beschuldigde iemand me er zelfs van dat ik desinformatie verspreidde, net zoals Baudet. Toen heb ik al mijn tweets maar weggehaald. Kennelijk weten zekerweters meer van Polymyalgia Rheumatica dan iemand die de ziekte al 7 jaar heeft.

Er wordt momenteel veel onderzoek verricht naar een verband tussen covid-vaccinaties en PMR, wie de moeite neemt te googelen vindt daarover veel informatie. Voor specialisten is het moeilijk om zich uit te spreken over een verband, ze moeten altijd rekening houden met vervolging door de producenten van de vaccins.

Geplaatst in autobio, tijdgeest | Getagged | 8 Reacties

geven en nemen

Geplaatst op 20 september 2022 door Hella

Peinzend over Yima denk ik opeens aan een belangrijke vermaning uit mijn jeugd: je moet het uit jezelf doen! Alleen dan telt het. Als we het moeten vragen hoeft het al niet meer. Dus je moet je zó fijn afstellen op de wensen van de ander dat het er niet meer om gaat wat jij te geven hebt, wat jij graag wilt geven, maar uitsluitend om wat die ander van jou wil. Zo raakt geven besmet, raak jijzelf – met je waardeloze giften en gaven – besmet. En je krijgt er niets voor terug, behalve goedkeuring voor iets waarvan je zelf weet dat het geen zuivere gift was.

Met die goedkeuring komt veiligheid, komt materiële zekerheid, en dat leer je zo te beschouwen als liefde. Je leert nemen, je leert ontvangen en dankzeggen, maar al die tijd is er het weten dat je niets van die giften hebt verdiend, want ze zijn gegeven aan een schijnversie van jezelf. Je voelt je schuldig bij alles wat je krijgt en om die schuld in te lossen, om te boeten, luister je niet naar wat je echt zou willen, naar wat je lichaam en je ziel nodig hebben, luister je alleen nog naar wat je hoort te geven als je zóveel "zomaar" krijgt.

De geschenken zijn je ketens, je dankbare glimlach is een gevangenis, waarin je ware zelf verpietert en verschrompelt. Die gevangenis afbreken, eruit ontsnappen, is geen optie meer. Dat uitgedroogde zelfje is niet levensvatbaar meer.
Denk je.

Tot het levensgevaar op de deur klopt. Levensgevaar blijkt levenswater. Je moet je kind redden, je moet jezelf redden. Je stopt met glimlachen, raapt je eigendommen bij elkaar – tenslotte heb je ze "verdiend" door dienstbaar te zijn. Letterlijk verdiend met werk en gehoorzaamheid. Piepklein maar springlevend blijk je. Je moet weg uit de woestijn.

Geplaatst in autobio, creatief, schrijven | Getagged , | 4 Reacties

Waar blijft Yima?

Geplaatst op 15 september 2022 door Hella

Bijna twee maanden geleden nam ik pauze van Yima. Achteraf denk ik dat ik de bron ook gewoon leeg geschreven had, iets wat ik bij schrijfcoachees blijkbaar eerder ontwaar dan bij mezelf.
Ik ben fijn aan de knutsel gegaan (inmiddels ook weer een paar series kaarten gemaakt), heb meer tijd genomen om mooie series te kijken en lekkere boeken te lezen, en na een maand ben ik begonnen om alles door te lezen wat ik tot nu toe geschreven had: 107600 woorden maar liefst!

Ik merkte bij mezelf dat ik een beetje nerveus werd van het idee. Zou ik het nog wel goed vinden?
Is het raar om van jezelf te zeggen dat het goed is wat je hebt geschreven?
Want ik werd er al lezend eigenlijk heel blij van. Zelfs waar ik me de gedachten van tijdens het schrijven herinnerde, in de trant van: oeh, dit is wel erg (melo)dramatisch of sentimenteel – dat viel me genoeg mee. Af en toe mag het best, zo'n grote emotie. We zijn in Nederland nogal erg van de schrijven=schrappen-school, van de doe-maar-gewoon-sfeer, maar in zo'n groot verhaal mag het af en toe best even overstromen, vind ik. (Ik vond het ook heel fijn om te snikken om Dumbledore.)

Ik las natuurlijk met meerdere brillen. De leesbril, de schrijfjufbril, en de schrijversbril. Het moeilijkste van zo'n groot verhaal (ik ben bang dat het nog wel 2x zo lang wordt) is om de plot op de rails te houden, zelfs als je met Heldenreis of Heldinne's Reis werkt. Heel vaag heb ik wel voor ogen hoe het verdergaat, en dus heb ik voor het lieve vaderland weg met vooruitwijzingen gestrooid. En vragen ingebouwd. Die heb ik nu allemaal gekopieerd en in een apart document opgeslagen.

Van daaruit hoop ik nu weer te gaan schrijven. Pin me niet vast op een datum, ik wil weer net zo drukvrij aan de slag als in het begin. Als ik genoeg tekst heb om weer een paar weken vooruit te kunnen, begin ik weer met het feuilleton. Dan gaan we terug naar Yima en de Kuuksivogel.

Geplaatst in autobio, creatief, feuilleton, schrijven | 6 Reacties

voor wie de klok luidt

Geplaatst op 6 september 2022 door Hella

Het ligt er al sinds eind juli, een boekje ingegeven door een te groot gevouwen harmonica, gelliprints op deli paper in een sombere kleurstelling en een vaag idee om iets te doen met doorgeknipte portretfoto's, wat op zijn beurt weer ingegeven was door een cursus die ik zag (maar nog niet heb besteld) op Domestika: collage zonder verdoving.
Dat ik het zo lang heb laten liggen komt doordat ik nog op zoek was naar tekst. Maar toen ik het vanmorgen weer ter hand nam dacht ik: het is veelzeggend genoeg zo en ieder moet zelf maar verzinnen wat het precies zegt.
For whom the bell tolls.

het boekje is te koop voor €12,95

Geplaatst in heldinne's reisboekjes | Getagged | 1 reactie

stenen bloemen

Geplaatst op 5 september 2022 door Hella

Na de mislukkingen van de naaiboekjes besloot ik om even lekker terug te grijpen op een basismodel: het harmonicaboekje. Heerlijk om te maken! Ik begon met het opplakken van de gelliprints op patroonpapier. Wat zou ik er eens van maken, waar moest het over gaan? Toen herinnerde ik me dat ik pas een prachtig fossielenboek had gescoord op Boekwinkeltjes. Ik koos de afbeeldingen op kleur, maar opeens zag ik overal gezichtjes in. Pareidolia!
Gezichtjes moeten oogjes dus ik heb heel wat portretten hun gezichtsvermogen ontnomen.
Nu nog een tekst - en daar was opeens die versteende tulp. Is het niet wonderlijk dat iets zó lang de tijd heeft getrotseerd?

STENEN BLOEMEN

zijn stenen bloemen
al wat rest

stenen die vanuit de tijd
terugkijken naar hier

varens
schelpen diertjes

ooit krioelend
vol van leven zo'n

eeuwigheid geleden
dat geluiden

mee versteenden
bubbelen murmelen

ritselen in een oude bries
die van voorbije wolken woei

opgraafbaar mooi maar
onherroepelijk voorbij

het boekje is te koop voor €12,95

Geplaatst in gedichten, heldinne's reisboekjes | Getagged | Een reactie plaatsen

mislukt

Geplaatst op 1 september 2022 door Hella

Ik had prachtige gelliprints gemaakt op het patroonpapier waarvan ik maar liefst 40 vierkante meter had gekocht voor een kortdurende naaibevlieging. Na 1 Hippe Broek was ik daar alweer helemaal klaar mee. Maar goed, patroonpapier blijkt dus perfect voor gelliprints.
Ook had ik gelliprints gemaakt op zwart vloeipapier, werd schitterend maar dat vloeipapier is zó kwetsbaar, zou er zwart patroonpapier bestaan?
Dan zit ik dus avonden voor de teevee te scrollen om iets dergelijks aan het internet te ontlokken, en uiteindelijk meende ik dat ik het gevonden had: zwart butcher paper.
Het bleek wel dikker dan patroonpapier maar toch nog wel dun, en de prints die ik erop maakte zagen er prachtig uit.

Toen kreeg ik op de een of andere manier het idee om nu toch eindelijk eens écht te gaan boekbinden. Met naald en draad. Eerst een proefboekje met blanco papier. Werd best aardig maar nog een beetje slap. Toen een boekje met die mooie gelliprints. Werd wel mooi maar niet zo dat ik het te koop zou aanbieden. Vervolgens de zwarte gelli prints. Ik naaide een boekje van zwart karton, en plakte daar de prints in. De mooiste plakte ik eromheen als omslag. Hop in de pletter met het geval.
En wat bleek, de volgende ochtend: acrylverf pakt niet echt op butcher paper. Ik had natuurlijk lapjes tussen de bladzijden gedaan, maar die verhinderden niet dat overal de verf losliet van het papier.
Einde verhaal!

Ik besloot om maar terug te keren tot een beproefd concept: het harmonicaboekje. Want, net als met de Hippe Broek: ik vind de moeite die ik in echt boekbinden moet steken gewoon niet leuk! Terwijl ik uren fröbelen tot een Heldinne's Reisboekje alleen maar heerlijk vind, en al helemaal nu ik de luisterboeken van de biep heb ontdekt.

En toch bespeur ik bij mezelf iets wat nog het meeste wegheeft van gewetenswroeging. Oude stemmen steken de kop op: jij zet nooit door! als het moeilijk wordt stop jij ermee!
Want god verhoede dat je alleen dingen doet die je leuk vindt!
Raar hè? Dat ik die stemmetjes nog altijd niet helemaal heb weten dood te trappen?

Geplaatst in autobio, creatief, heldinne's reisboekjes | Getagged | 2 Reacties

HRB 166 – grass

Geplaatst op 19 augustus 2022 door Hella

Dit boekje maakte ik van grote foto's uit het natuurboek Auge in Auge, op Amazon gescoord voor €6,83. De dunne tussenblaadjes zijn gelli prints op vloeipapier. De scharnieren zijn van marmerpapier.
Ik zocht een grazig gedicht en vond dat natuurlijk bij Mary Oliver. Het is een prozagedicht, de verdeling in strofen is van mij. Daar zocht ik wat toepasselijke afbeeldingen bij.
Ik vond het maken van foto's lastig deze keer. Het lijkt of de camera niet goed wil scherpstellen op zulke vage gelli prints. Daarom heb ik het boekje ook nog ingescand, en af en toe de scan over de foto "geplakt" in photoshop. En eigenlijk vind ik dat een heerlijk werkje.

Grass

Those who disappointed, betrayed, scarified! Those who would still put their hands upon me! Those who belong to the past!

How many of us have weighted the years with groaning and weeping? How many years have I done it how many nights spent panting hating grieving, oh, merciless, pitiless remem-brances!

I walk over the green hillsides, I lie down on the harsh, sun- flavored blades and bundles of grass; the grass cares nothing about me, it doesn’t want anything from me, it rises to its own purpose, and sweetly, following the single holy dictum: to be itself, to let the sky be the sky, to let a young girl be a young girl freely—to let a middle-aged woman be, comfort- ably, a middle-aged woman.

Those bloody sharps and flats—those endless calamities of the personal past. Bah! I disown them from the rest of my life, in which I mean to rest.

Mary Oliver

het boekje is te koop voor €17,95

Geplaatst in gedichten, heldinne's reisboekjes | Getagged | 2 Reacties

in the darkness

Geplaatst op 11 augustus 2022 door Hella

Een boekje gemaakt met foto's uit een boek over het universum, gelli prints op vloei- en rijstpapier, en collage.

In the Darkness

At night the stars
  throw down
    their postcards of light.

Who are they
  that love me
    so much?

Strangers
  in the darkness—
    imagine!

they have seen me
  and they burn
    as I too

have burned, but in
  the mortal way, to which
    I am totally loyal.

Still, I am grateful
  and faithful
    to this other romance

though we will not ever know
  each others’ names,
    we will not ever

touch.

Mary Oliver

het boekje is te koop voor €15,95

Geplaatst in gedichten, heldinne's reisboekjes | Getagged , | 2 Reacties

de wanprestaties van NBD-Biblion

Geplaatst op 8 augustus 2022 door Hella

Het begon gister met de tweet van @boekmama
"Ik zat te twijfelen of ik dit boek juist niet of juist wel zou trekken. Keek even in de catalogus. Pffff. Zal dit ooit wennen? Oftewel: dat we gewoon standaard niet meer in de catalogus kijken omdat we er toch geen bal meer aan hebben?"

@bibliothecarin citeerde de tweet
Ik hoop het niet! (dat het zal wennen)
@bibliotheek
RT
@boekmama
@TomtomtheG
@jessaminechan

Ik reageerde:
lezen we even mee @NBDBiblion_? en zijn we ook zo dapper om te reageren? en niet met smoesjes dat het ooit wel beter wordt want #bookarang zegt dat het systeem nog bij moet leren #dataïsme

@esthervalent had eerder al het volgende opgemerkt:
Ik vind het vooral ontzettend vervelend dat je bij het zoeken practisch geen gegevens meer hebt over de inhoud.

Waarop @bibliothecarin antwoordde:
idem. Je kunt net zo goed naar bol.

Antwoord van @Estervalent:
Beter, daar krijg je meer informatie. Maar we hebben die informatie in onze catalogus nodig.

Ook @boekmama reageerde:
Dat, en ik mis het kwaliteitsoordeel.

Zojuist reageerde NBD-Biblion op een en ander:
We zijn samen met de markt bezig met het verbeteren van de aanschafinformatieteksten waar nodig. Een auteur en/of uitgever van een boek kan ook bezwaar indienen tegen een tekst via mi@nbdbiblion.nl.

Waar @EstherValent meteen op insprong:
'De markt?' Wij als bibliothecarissen missen nu allerlei informatie die belangrijk is voor de publieksdienstverlening.

Ik concludeer dat @NBDBiblion_ precies dezelfde verkooppraatjes debiteert die Helene Hartlief mij toevoegde, op 17 mei jongstleden. Want ik wond mij zo op, en ze wilde toch even het gesprek aangaan. Ik mocht er gerust op zijn: de recensies zouden steeds beter worden, steeds uitgebreider ook want het systeem was een lerend systeem, let maar eens op. En met de @auteursbond zou vast nog een goed gesprek volgen. (Daarover hebben wij tot op heden niets mogen vernemen.)

Wat zegt @NBDBiblion_ in bovenstaande tweet?
Wat betekent "samen met de markt"? Nog meer loze kreten kritiekloos overnemen van de achterflap? Wat bedoelen ze met "waar nodig"? Hebben ze het voorgaande gelezen waar duidelijk uit blijkt dat het overál nodig is? Dat er inhoudelijke informatie nodig is, dat er een kwaliteitsoordeel nodig is?
Oh nee, maar dat was die domme mening van die domme recensent, daar moesten we immers vanaf, toch?

En dan nog dat smoesje dat schrijvers en uitgevers bezwaar kunnen aantekenen. Het boek waar deze twitterstorm mee begon, was De school voor goede moeders van Jessamine Chan, een Amerikaanse auteur die waarschijnlijk geen idee heeft wat de NBD is. We kunnen hoogstens hopen dat @hollands_diep zich achter de goede zaak zal scharen, want het is in deze tijden van cultuurverschraling en ontlezing verschrikkelijk wat NBD-Biblion hiertoe bijdraagt.

Onder de hashtag #bookarang zijn vele voorbeelden te vinden van de bizarre nieuwe recensies.

Geplaatst in recensies, tijdgeest | Getagged | 1 reactie

Zuster Britta

Geplaatst op 29 juli 2022 door Hella

Mijn volgers op Goodreads zullen zich wel achter de oren gekrabd hebben. Zuster Britta? For real?
Nu heb ik al vaker over een van mijn favoriete auteurs van Boeken voor Oudere Meisjes geschreven: Hans de Groot-Canté. Mijn allerfavorietste boek van haar is Swaentje valt uit het Nest. Daarvan ken ik hele passages uit mijn hoofd. Maar ook haar andere boeken vond ik altijd prachtig.
Op de een of andere manier stond de Zuster Britta-serie me altijd een beetje tegen, tot ik gisteravond – vroeg in bed met mijn kwakkelzelfje – dacht: toch eens proberen.

Ach, en het sprak me meteen weer zo aan. Haar boeken doen me denken aan een hele korte periode – vlak na het eindexamen - waarin ik me net zo vrijgevochten en zelfstandig voelde als haar hoofdpersonen. Weliswaar had ik nog geen "piepklein bungalowtje" of een "piepklein autootje" maar ik zag het aankomende studentenleven wel in datzelfde licht. Eindelijk mezelf, zonder toezicht of commentaar.

Na het eindexamen gingen we, traditiegetrouw, naar Schiermonnikoog. Ik bleef met een kleine ploeg achter toen de grote groep vertrok. We leefden van etenswaren die andere inwoners van de kampeerboerderij achterlieten, kookten rijstepap van verse melk, zwalkten over het strand en kletsten diepzinnig tot diep in de nacht.

Toen het geld zo goed als op was, moesten we naar huis. Ik zie me nog zitten op het station in Leeuwarden. Mijn eigen leven was begonnen.
En ik zou het pas een jaar of 30 later weer oppakken.

Geplaatst in autobio, lees- en biepherinneringen, lezen | Getagged | 7 Reacties