Ik probeer tegenwoordig mijn geestelijk welzijn wat te behoeden door voornamelijk zoete of luchtige boeken te lezen, veel oude meisjesboeken en Havankjes, dat werk. Maar Prophet Song stond op de rol voor de leesclub dus daar ontkwam ik niet aan.
En het werd meteen een van de weinige vijfsterders van dit jaar, ik word niet vaak zó aangegrepen door een boek. Dat ligt deels aan mijn teer gestel, maar toch ook voornamelijk aan de ontstellende urgentie van dit boek. Het verscheen in augustus 2023, dus nog voor de Gaza-oorlog en voor de Oranje Pipo zijn ICE-mannen de vrije hand gaf in het oppakken van mensen maar aan deze beide toestanden in de wereld moest ik de hele tijd denken.
We volgen Eilish Stack, die met haar doodgewone gezin in Dublin woont, vader Larry, zoons Mark en Bailey, dochter Molly en nakomertje Ben. Ze heeft ook de zorg voor haar dementerende vader die ergens anders in de stad woont en ze heeft nog een zuster in Canada.
Het verhaal begint als Larry wordt opgepakt wegens vakbondsactiviteiten – iets waar ze aanvankelijk niet in geloven: er is toch een rechtsorde, je kunt toch niet zomaar … maar het kan wel, het gebeurt.
En zo begint de afbraak, precies zoals we het nu zien gebeuren in de VS. Het wordt erger en erger, er zijn gevechten tussen regeringstroepen en rebellen, er zijn bombardementen, de internationale gemeenschap kijkt toe maar doet niets, het gaat steeds meer op Gaza lijken, Eilish moet vluchten, maar waarheen, hoe kom je de grens over, het land uit? Hoe komen vluchtelingen een land uit?
Soms geeft ze de moed haast op, mag de wereld om haar wel vergaan, en dan komt de profeet uit de titel aan de orde (citaat uit de uitstekende NLse vertaling van Tjadine Stheeman en Lidwien Biekmann):
dat het ijdelheid is om te denken dat de wereld tijdens jouw leven bij een plotselinge gebeurtenis zal eindigen, dat wat er eindigt jouw leven is, alleen jouw leven, dat wat wordt gezongen door de profeten alleen maar hetzelfde lied is dat in alle tijden wordt gezongen, de komst van het zwaard, de wereld verzwolgen door vuur, de zon die op het middaguur ondergaat en de wereld die in duisternis wordt gehuld, de toorn van een vleesgeworden god raast bij monde van de profeet tegen de boosaardigheid die uit het zicht wordt verborgen, en de profeet zingt niet over het einde van de wereld maar over wat is gedaan en wat zal worden gedaan en wat sommigen is aangedaan en anderen niet, dat de wereld telkens weer opnieuw eindigt op de ene plek maar niet op de andere en dat het einde van de wereld altijd een plaatselijke gebeurtenis is, het komt naar jouw land en bezoekt jouw dorp en klopt op de deur van jouw huis en wordt voor anderen slechts een verre waarschuwing
Dit geeft tevens een goede indruk van de stijl die Lynch in dit boek hanteert: in de tegenwoordige tijd, zonder aanhalingstekens of alinea's, gedachten haast niet te onderscheiden van gebeurtenissen, precies zoals het gaat in een geest onder stress, dromen en realiteit die in elkaar overlopen, waar je ooit een gestudeerde vrouw was met een goede baan ben je nu alleen nog een moederdier dat probeert de resterende jongen in leven te houden.
