Tijd voor de jaarlijkse verhaspelcolumn, toch mijn opus magnus ieder jaar! Ik wil hiermee niet de gemoederen in bedaren brengen, ik wil juist op niet verstane wijze laten zien hoe de mazen lopen. Heb je er geen goed woord aan over? Jammer dan, je kunt me er niet weer van houden. In totaal had ik 175 haspels (meeste van radio en tv en ook een heleboel van Ferrara), maar ik kon ze onmogelijk allemaal gebruiken.
Kakistocratie
Ik heb op Pinterest een bord dat cartoons/zeitgeist heet. Laat je niet blij maken met een dooie muis; eerder word je er hartgebroken van. Niets ten nadele van de cartoonisten: zij voelen fijnloos aan hoe er stapje bij beetje aan grondrechten wordt geknibbeld, hoe geruchten van oor tot oor gaan, hoe niemand verantwoordelijkheid afdraagt als er een storm ontketent, hoe er schade aan de hele maatschappij wordt aangedaan.
Het zijn niet alleen cartoons, ik heb ook citaten gespaard (en dit heeft een flinke omvang genomen). Voor de huidige tijdgeest heb ik polshoogte genomen bij Wikipedia:
Kakistocratie is een bestuursvorm waarbij het besturen wordt gedaan door de slechtste, minst geschikte of meest gewetenloze inwoners.
Het woord komt uit het Griekse woord kakistos (κάκιστος; slechtste) en kratos (κράτος; regeren) wat zoveel betekent als regeren door de minst geschikte.
De mensen die tegenwoordig het schip draaiende houden, missen elke fundamele kennis om dat te doen. Bovendien is op elk van hen de narcisme-bingo van toepassing. Ze zijn niet voortbestemd om te regeren, ze zijn alleen voornemend om strijdhaftig over te komen, om goed voor de showbühne te brengen dat ze haar op de kiezen hebben, en ze zijn meester in het verdronken manen van de waarheid. Het lijkt wel een zonsverduisternis.
In de witte bruidsweken van het kabinet verwachtten we nog dat ze hun maatregelen gefraseerd zouden invoeren, en hun bekvechten werd ons afgespiegeld als een spelletje, maar intussen houden ze hun poten stijf in het zand. Het komt mij de nek uit, mijn hart kookt!
We zien het dagelijks op teevee, van wat er gezegd wordt op het spreekgestalte – regelmatig ad homonium – valt vaak geen kaas te maken. Alsof ze – volledig opgedost - een sprookje vertellen over Sneeuwwitje en de Zeven Geitjes!
Regelmatig splijtte mijn brein als ik krommetenend zat te luisteren naar de lieden die na de verkiezingen op een voetstuk zijn geheven, terwijl ze over de bank genomen van toeters noch blazen weten. Zij zitten achter het roer, ze hebben heel wat melk in de pap te brokkelen, en wij zitten met de gestoven peren.
Ik wil niemand voor de voeten stoten, maar ik houd mijn kaarten niet langer aan de borst. Waar leggen we de streep? Het staat toch met een pijl boven water dat het hele land gaat kapzeilen? Dat alles in de soep valt? Moeten we ons daarin berusten en ons bijltje in de ring gooien?
Ik wil mij daar verre van werpen.
Ik kan wel zeggen dat ik niet voor acties schuw, dat ik amok gemaakt word, dat we er aan blok tegen moeten protesteren, maar vaak lig ik op bed gekluisterd en lijd ik een marginaal bestaan in mijn platvloerse woning. Technisch onderbouwd ben ik ook al niet. Toch wil ik niet de teerling naar de nering zetten, dan spelen we het kwaad in de hand.
Protesteren op social media is niet zinloos, dat hebben we gezien aan Ome Bender en iAnnet die gepokt en gemazzeld zijn in de onafhankelijke journalistiek, toen we werden opgeschrokt door de "voetbalrellen" in Amsterdam. Toen werd duidelijk hoe dubbelzijdig de MSM berichtten, en hoe dat te paard ging met regeerderen die het nieuws in hun eigen voordeel duidden. Antisemitistische beschuldigingen werden hoog opgespeeld, de waarheid raakte zonder pardoes opgezwolgen, op een stenen worp van waar zij plaatsvond.
Elke keer zit ik hoog in de adreline, en voor mijn gezondheid heb ik mij een beetje losgeweken van het nieuws. Maar het is alle hens aan boord, als we het tij van de kakistocratie willen keren!
