"Pauma? Wie is dat?"
Ach natuurlijk, Bo was toen nog veel te klein om het zich te herinneren, die spectaculaire vlucht van Schorre Clif naar Wyda Moor. Bo en Mia elk met hun eigen kinderharnasje, ik alleen. Wat een vertrouwen had ik gehad, moest ik wel hebben, geloven wat Pauma zei: "Ze hebben nog nooit iemand kwaad gedaan." Ik had het geborduurde schildpaneeltje van Schorre Clif, met de vogel die leek op Pauma's zusje, aan haar gegeven.
Er was geen tijd om het verhaal te vertellen, ik kon alleen maar zeggen: "Deze uil moet te vertrouwen zijn."
Ik had geen harnas, ik keek naar de grote, scherpe klauwen, zou het goedkomen nu ik zoveel dikker gekleed was? En zou hij Bo daarna ophalen? Had ik de vragen gedacht of ook uitgesproken? De uil knikte ja, schudde nee.
"Ga," zei Bo. "Ik kom er wel."
Als een enorme windvlaag vloog de uil boven me, ik voelde dezelfde schok als destijds toen hij me vastgreep, ik deed mijn ogen dicht en gaf me over. De ijswind streek langs mijn wangen, ik deed mijn ogen open en zag beneden me de witglinsterende strook van de ijshellingen, het schaduwlint van de Heerweg, rondcirkelende grootuilen die, zo zag ik nu, veel donkerder van kleur waren dan de grootuilen van Schorre Clif.
Een heel eind verder daalde mijn uil, op een soort natuurlijke binnenplaats van een gebouw dat deels in de rotsige grond verdween. Dankzij mijn bont en mijn draagzak landde ik vrij zacht. Ik zat even totaal verwezen op de grond, tot ik een andere vogel in het oog kreeg. Een blauwe vogel met een lange glinsterende staart en het gezicht van Kuuksi. Ze keek naar mij met een uitdrukking die ik niet kon duiden, het was of ze me iets wilde vertellen maar ik kon het niet verstaan. Het leek of mijn uil haar wilde wegjagen, groot en dreigend liep hij naar haar toe. Met een waarschuwende krijs als van een pauw vloog ze weg, naar het oosten, naar Bo, hoopte ik.
