322 – Vol! Van! Mons! ters!

Rennend legden we het laatste stukje af naar de loopplank van Voocklama, die veel langer en hoger was dan die op Qlusewar. Ook hier zo'n toegangspoort, met een oude man die onze driehoeken controleerde.
"Ze zitten achter ons aan," zei Puciva, en hij wees naar de rotswand, waar nu al verschillende wachters als rode vogels afdaalden naar het strand.

De oude man blies op een fluit – Kuuksi ging er meteen vandoor - en meteen kwamen er meer mannen aanlopen. Wij werden hardhandig naar achteren geduwd, en met z'n allen tilden ze een stuk van de loopplank op en trokken dat het eiland op. Ze deden het op de maat van iets … het woord lied kende ik niet, het woord zingen kende ik bijna niet, of in elk geval niet zo dat ik er meteen iets bij hoorde in mijn hoofd, behalve trommelen kende ik niets wat op muziek leek en ook dat woord kende ik niet.

Het leek wel op het Rotsvadmijnliedje dat ik in mijn hoofd gevormd had, maar dan met verschillende tonen. "Een twee, in de zee, vol van monsters! Een twee, in de zee, vol van monsters!" Steeds verder achteruit met die zware plank, en in het opengevallen gat begon de zee te kolken, Vol! Van! Mons! ters! De eerste wachters die het strand bereikten kwamen de loopplank opgehold, ze stopten vlak voor het gat maar niet op tijd, een aantal viel in het water en het kolken van de zee werd een happig monster dat het water rood deed kleuren.

Puciva duwde me verder achteruit en ging half voor me staan alsof hij me wilde behoeden voor het verschrikkelijke dat daar te zien was. Ik vond het zo lief. En het was zo niet nodig, wat had ik allemaal gezien en gedaan, ik werd echt niet anders van een paar gehate wachters die aan stukken werden gereten door … ja, door wat?