Nora Roberts – the obsession

Hoera, er was nog een mooie Nora Roberts aan mijn aandacht ontsnapt. De laatste paar (1, 2) die ik gelezen had waren ver beneden haar niveau. Zou ze soms ghostwriters hebben om de productie op peil te houden?
Deze was weer verrukkelijk, precies wat een mens soms nodig heeft op een sombere dag. Puur escapisme.
Natuurlijk doorzie ik de truc. De formule is bij alle mooiste titels precies gelijk. Jong meisje maakt traumatische gebeurtenis mee. Aangrijpende scènes die ons meteen voor haar winnen. Flash forward. Jong meisje is beschadigde jonge vrouw geworden, vaak in een beroep dat met haar trauma te maken heeft. Ze gaat ergens wonen waar het net wat te eenzaam is. Ze ontmoet een lekkere hunk, ze wil eigenlijk geen relatie maar wat steamy seks is nooit weg, en ze gaan meer voor elkaar voelen. Intussen is er de naamloze vijand die op haar aast, die we door het eenzame landschap naderbij zien sluipen.
Het komt tot een confrontatie, lekkere hunk verdedigt haar, en eind goed al goed.
Wie wil dat nu niet?
En waarom werkt het zo goed?
Omdat Roberts zo dicht op de huid schrijft (en niet alleen in de seksscènes). Omdat de dialogen zo natuurlijk zijn. Omdat alle mensen gewone mensen zijn met normale banen als automonteur, hovenier, aannemer, pizzabakster, dierenarts. Omdat ze altijd zulke lekkere dingen klaarmaken in bijzondere keukens. Omdat er zoveel aimabele mensen in voorkomen wie je allemaal het beste gunt. Omdat het landschap zo zintuiglijk wordt beschreven. Omdat ze leuke huisdieren hebben. Omdat het bijzondere beroep van de heldin met zoveel vanzelfsprekende kennis van zaken wordt beschreven.
Het is een onderdompeling in een warm gezelschap, waarbij de schrijver uit de weg gaat en de lezer volkomen welkom wordt geheten. Daar kunnen al die moeilijk doende meta-mannetjes van tegenwoordig (1, 2) (en Fay Weldon for that matter) nog een puntje aan zuigen. Zo!