Ik had dus echt geen hekel aan cataloguswerk, maar inlichtingenwerk was toch het allerleukst. Vooral als mensen moeilijke vragen hadden, en ik er toch in slaagde te achterhalen wat ze bedoelden, en het gewenste boek uit de kast te vissen of te bestellen via ibl.
Onlangs kwam ik een leuke foto tegen op Facebook: ik weet niet meer hoe het boek heette, maar het was blauw. Zo kreeg ik eens de vraag: "Juffrouw, hoe heet ook alweer die schrijver die zoveel geschreven heeft?"
"Konsalik," zei ik.
"Oh ja!"
Aan het inlichtingenbureau moest je ook de nieuwe leden inschrijven. Er waren verschillende tarieven voor verschillende leeftijdsgroepen, en je moest daarvoor ook verschillende formuliertjes invullen. De grootste flater die ik ooit sloeg was iemand inschatten als boven de 65 die nog geen 60 was. Oeps … Voortaan altijd eerst neutraal vragen naar de geboortedatum.
centrale inlichtingen
Dit bericht is geplaatst in lees- en biepherinneringen. Bookmark de permalink.
De trainingen inlichtingenwerk worden weer helder. Soms betuttelend, maar ook inzichtelijk. De jonge vrouw die bij de balie kwam met een vraag naar boeken over bloemen en die uiteindelijk pas tevreden was met informatie over anticonceptie. Ik heb dat nooit meer losgelaten: achter elke vraag zit een andere vraag.
Ja, "vraag vertalen" heette dat.