In het licht van het wereldleed moet ik natuurlijk helemaal niet zeuren.
Maar toch.
Eind vorige maand bleek dat zowel mijn bloeddruk als het bloedsuikergehalte véél te hoog waren. Allebei hoogstwaarschijnlijk te wijten aan preT, en dat laatste waarschijnlijk de oorzaak van alle blaasontstekingen.
Ik kreeg drie maanden om zelf de waarden naar beneden te brengen, en anders waren Maatregelen nodig. Op een bepaalde manier voelde ik me strijdvaardig, net als aan het begin van mijn ziekte. Alle ongezonde etenswaren de deur uit, en weer zelf brood bakken van boekweit en zulks. Maar ik ben niet meer zo veerkrachtig als destijds. Het kost ook energie die ik veel liever aan knutselen besteed, en hersenruimte die ik veel liever met Yima vul.
De week erna werd ik gebeld. Waar ik dacht dat ik goed op streek was, en de komende maanden zo door te gaan, moest ik NU opeens vanalles. Het voelde als een terechtwijzing.
Ik moest een weeklang de bloeddruk opnemen. Twee keer per dag geconfronteerd worden met ziekzijn. Heel soms een nette waarde, wat voelt als een verdienste, maar meestal niet, wat voelt als falen, als iets fout doen.
Verder moest ik een glucosemeter aanschaffen. Ik kreeg het pokkeding niet aan de praat en zat helemaal hysterisch aan de keukentafel tegen Frija te schreeuwen.
Gister heeft de praktijkondersteuner me geleerd hoe het moet. Ik moet nu 4x per dag meten.
In totaal 6x per dag geconfronteerd worden met ziekzijn. Om van de maaltijden maar te zwijgen, het lijkt wel of ik de hele dag bezig ben met ziekzijn.
Waar ik zo'n fijn en kalm met moeite opgebouwd evenwicht had bereikt, voel ik nu een warboel en een weerstand, wat vast niet goed is voor de bloeddruk.
En opeens schiet me te binnen wat ik zo'n anderhalf jaar geleden schreef, in mijn bespreking van
The Invisible Kingdom: Reimagining Chronic Illness van Meghan O’Rourke:
"Ik bakte zelf brood met boekweit en amandelmeel en kwark, ik maakte elke middag een grote salade, elke avond groente en vlees of vis … ik weet niet zeker of ik er beter van werd. Slanker misschien wel. Maar op een gegeven moment was ik de tijd en de energie die ik eraan kwijt was, zo zat! O'Rourke zegt het zo: 'If my mission in life had been reduced to being well at all costs, then the illness had won.' "
Zo voelt het nu ook. Alsof de ziekte heeft gewonnen en ik alleen nog maar een willoos slachtoffer ben.
Het moet anders. Maar ik weet op dit moment even niet hoe.
Je bent niet schuldig aan je ziek zijn, laat je dat toch niet aanpraten. Als je zo je best hebt gedaan en het blijkt toch niet goed te gaan ligt dat niet aan jou, maar aan je lijf dat anders functioneert.
Verschiet je kruid niet aan zaken waar je niet of weinig invloed op hebt, zonde van je energie. Leg je neer bij die confrontatie zolang het belangrijk is, wie weet wat het je oplevert. Ik weet het ik heb makkelijk praten, hoewel ik hier in huis wel de nodige ervaring heb opgedaan en heb geleerd. Ik zeg niet dat je je er willoos bij moet neerleggen, maar soms moet je eerst even toegeven en dat zou voor de bloeddruk wel eens goed kunnen zijn. Sterkte, maar oh wat klinkt dat afgezaagd.
o Hella wat een naar verhaal. en het is niet eens een verhaal het is op dit moment jouw werkelijkheid.
ik zou je een hart onder de riem willen steken maar al wat ik kan bedenken daar heb jij niets aan. ik kan alleen maar luisteren en meevoelen. Het is zo moeilijk om een heel ander leefpatroon te moeten volgen, je eigen te maken en daar dan ook nog eens vrede mee te krijgen. ga er maar aanstaan. pppfff
Ik hoop dat je er voor jezelf een weg in zult kunnen vinden.
heel veel goede moed en sterkte wens ik je.
Laat je niet gek maken Hella, het ligt niet aan jou!
Jij bent juist heel sterk en vindt altijd weer een uitweg.
This too shall pass.
Over een maand sta je er al heel anders in, dat weet ik zeker!
dank lieve dames <3
Wat een narigheid, lieve Hella, en ik kan me jouw frustratie en verdriet heel goed voorstellen. Ik kan de woorden niet goed vinden, want alle goede raad ken je al en hoogstwaarschijnlijk doe je al die dingen al en al het andere klinkt neerbuigend. Ik wil je alleen zeggen dat ik aan je denk en met je meeleef. En dat je gewoon lief voor jezelf mag zijn. Je doet genoeg.
Liefs, Bettina (en Pomme)
Wat raar dat ze eerst zeggen dat je drie maanden de tijd hebt om er zelf iets aan te doen (klinkt trouwens wel erg als "... or else!") en een week later al weer iets heel anders moet.
Sterkte ermee 🙁