Het strand werd begrensd door een rotsmuur, precies zoals de hele noordkust van Blyntera. Langs een in de rotsen uitgehakte trap daalde de hoofdman van Rowerda naar ons af. Rodward. Ik kon nog niet weten dat hij het was maar hij straalde het uit, en ook dat hij als hoofdman van Rowerda nog boven Thiarck stond, al groetten ze elkaar vriendschappelijk.
"Jullie zijn laat," zei Rodward. Hij keek vriendelijk maar onderzoekend ons haveloze groepje langs. Askeva moest hij wel kennen van eerdere expedities, en Thiarck stelde haastig Puciva en mij aan hem voor. Gingen we hier nu het hele verhaal vertellen? Ik wilde eten, wassen, slapen. Ik wilde het zó erg dat de uil het opving. Hij spreidde zijn vleugels en steeg op naar het plateau. Kuuksi sprong op het zand en rende naar de trap.
Het werkte, Rodward draaide zich om en wij volgden hem naar boven. Puciva liep achter me, ik voelde hoe hij de draagzak ondersteunde. De banden sneden door de natte stof van mijn tuniek en mantel in mijn schouders.
Rowerda leek van hetzelfde gesteente - roze, glad, dooraderd, als de palm van een oude hand - als dat van MancuKondalu. Het gesteente waar het beeld van de Goede Vader van gemaakt was. Al voelde het anders om er overheen te lopen, niet zo hard. Maar destijds in MancuKondalu was het ijskoud geweest, ik zag me nog voorover buigen met Wasijma, om te voelen aan het eerste ijs dat we in ons leven gezien en aangeraakt hadden.
Hier was het niet koud. Het terrein steeg en het gesteente begon te lijken op dikke borrelende soep, bubbels en koepels en luchtbellen van steen, ik dacht aan de zaal in het hoofd van de Goede Vader, waren dit hier de onderkomens op Rowerda?
Ergens midden tussen al die bulten steeg stoom op. Een warmwaterbron. Er stonden houten emmers langs de rand.
Rodward keek naar mij en zei tegen Thiarck: "We krijgen hier niet vaak vrouwen."
"Zij komt van Thiarchia," antwoordde hij.
