Het had zo'n aangrijpend verhaal kunnen zijn. Als je het navertelt klinkt het ook zo. Je reinste Romeo en Julia, maar dan op Cyprus: een liefdesgeschiedenis tussen een Griekse jongen en een Turks meisje. Hoe ze elkaar vonden, verloren, weer vonden en welke invloed hun dramatische geschiedenis zou hebben op het leven van hun dochter, terwijl ze haar juist met opzet niets hadden verteld over haar afkomst, zodat ze als een gewoon Engels meisje in Londen zou opgroeien.
Er zijn legio mensen die zo kunnen lezen: zelf bedenken hoe erg het allemaal is, en dwars door het struikelgewas van de tekst meeleven en genieten. Is het beroepsdeformatie dat ik dat niet kan? Is het een soort boze frustratie ook, dat er nu geen enkele redacteur is opgestaan die heeft gezegd: mooi verhaal, wanneer ga je het opschrijven?
Het begint al bij het clunky Engels. "Her dark lashes brushing her cheek, Ada blinked." (p60)
"Pouring away the remaining coffee, he washed the mug." (p61)
"‘Listen, why don’t you make the tea? The teapot is ready, just add water. Okay?’" (vader tegen 16-jarige dochter, p68)
"She threw her head back." (p82)
"the smells and sounds inside the premises intensified" (p94, in het Nederlands heeft de vertaler er 'eetzaal' van gemaakt, maar er staat dus gewoon 'in het pand')
"Her hand trembling, she visited a video-sharing network." (p100)
"Clad in brown corduroy trousers, a linen shirt and a navy sports jacket, his dark, wavy hair tousled by the wind, his eyes scanned the port intently." (p193)
Dan is er de Vijgenboom die om het andere hoofdstuk als verteller optreedt. Op zich een leuke vondst, waar ik niets op tegen zou hebben, ware het niet dat boomlief vooral een oneindige hoeveelheid wikipediafeitjes debiteert. Over bomen, over vogels, over insecten, maar ook over geschiedenis en beroemde mensen … Allemaal reuze interessant maar het enige wat Shafak ermee bereikt is dat ze enorme omgevallen boekenkasten opwerpt tussen de lezer en het verhaal. Kijk mij eens veel opgezocht hebben!
Ook de plot rammelt. Het verhaal begint met Ada, die op school, in de klas, opeens een enorme kreet slaakt, waar ze niet meer mee kan stoppen, ze schreeuwt en schreeuwt, het is verschrikkelijk, en natuurlijk is het gefilmd en gaat het viraal en schaamt ze zich dood.
Aan het eind van de rit, na de kerstvakantie, gaat ze gewoon weer naar school en is er niets aan de hand. Dus dat was niet de story question.
Onderweg op Cyprus wordt Kostas in elkaar geramd omdat hij gevangen zangvogeltjes bevrijdt, hij heeft kapotte ribben en vergaat van de pijn, maar kan de volgende dag weer gewoon met Defne een berg beklimmen. (p277) Dan heb je je toch niet werkelijk ingeleefd in je personage.
De belangrijkste story question is wat er gebeurd is met de twee mannen die de taveerne runden waar Kostas en Defne elkaar in het geheim ontmoetten. Defne werkt intussen als forensisch archeoloog die slachtoffers van de burgeroorlog op Cyprus opgraaft.
Uiteindelijk krijgen we het antwoord. Via de Vijgenboom, die het op haar beurt weer gehoord heeft van een bij, en die eerst een enorme infodump over bijen spuit. Eerder kwamen we ook al een ander droevig geheim over Defne te weten via de Vijgenboom.
Is de auteur bang voor grote scènes, of wat is dit?
Onze leeswijzer begint met een opsomming van alle studies die Shafak heeft gevolgd en de belangrijke functies die ze heeft vervuld. Maar dat maakt iemand nog geen goede auteur. Ik vraag me voor de zoveelste keer af: zijn er dan helemaal geen redacteuren meer?
Misschien naast alle studies een schrijfcursus volgen?