Met een plons en een schreeuw vielen ze in het water, Puciva en Kuuksi. Kuuksi kon zwemmen en Puciva Hemrenzijdank ook. De mensen op de oever stonden doodstil, verbijsterd over wat kennelijk nog niet eerder was voorgekomen. Te oordelen naar de staat van de steiger gebeurde het ook niet vaak dat hier mensen landden. Puciva waadde naar de kant, Kuuksi op zijn schouder. Er was iets vreselijks in zijn blik dat ik meteen herkende. Moordzucht.
Aan mijn eigen moordzuchtige handen dacht ik, hoe ze Sisifam hadden gewurgd in de Visietunnel, hoe ze zonder pardon de Blauwe in het bos hadden neergestoken. Moest ik hem tegenhouden? Wat zou er met de uilen gebeuren als hier geen mensen meer woonden? Ik was er inmiddels van overtuigd dat Murk degene was die de uilen aanstuurde, die de opdrachten van de machthebbers vervulde. Puciva leek een reus. Met een paar enorme stappen was hij bij het rijtje mensen dat angstig – zelf van achteren zag ik het aan hun houding – afwachtte wat er gebeuren zou.
Murk slaakte een kreet, een woest en schor en luid oehoe! dat de menigte grootuilen rondom het meer deed opvliegen. Als een wolk smerige vliegen stegen ze op en daalden op en rond ons neer. Oh, de tegenwoordigheid van geest in doodsangst! Ik peuterde straalzaadjes uit mijn doorweekte buidel en gooide ze tussen de menigte uilen. Die werden daardoor zo afgeleid dat ze even vergaten wat ze hier kwamen doen. Maar Puciva kon ik niet tegenhouden. En Kuuksi ook niet. Samen beëindigden ze vier levens terwijl ik machteloos stond te roepen: kom! Kom mee! We moesten naar het strand, naar de boot!
Ik rende voor ze uit, ik wilde het niet meer zien, de slachtpartij, het bloed, en al die uilen die zich tegoed deden aan zaadjes en mensenvlees. De uilen in de bomen zaten roerloos. Dwars over het eiland renden we, over de duinen, naar het strand, waar onze uil naast mijn spullen zat te wachten. Toen Puciva en Kuuksi het strand bereikten, zei ik: "Ga je wassen. Ga in zee en was het van je af."
