343 – de uilentest (2)

"Nu de man," zei Murk.
Het was donker en toch zag ik wat ik zag. Dat Murk een gebaar maakte. Dat hij met zijn linkerhand een cirkel beschreef. Ik hoorde wat ik hoorde. Dat het oehoeën van de grootuilen rond het meer luider werd. Ik weet nog hoe ik mijn handen hief, palmen omhoog, en bad tot de Grote Hemren om Puciva te sparen. Koud en nat en machteloos zat ik daar, te wachten tot er weer een mens het leven zou verliezen om mij.

Net zo langzaam als ik liep hij de steiger op, die meteen begon te kraken onder zijn gewicht. Ik zag hoe een uil opvloog uit de bomen en probeerde te landen tussen het gepeupel langs het meer. Woest werd hij weggepikt tot hij met een halflamme vleugel weer opvloog naar zijn boom.
Verder slofte Puciva over de heen en weer zwaaiende steiger, tot die afbrak – en op hetzelfde moment schoot een duistergrijs diertje de steiger over en sprong op Puciva's schouders. Samen vielen ze in het water maar Puciva hield zich staande.

Ik hoorde Murk vloeken – dat klonk in uilentaal precies zo. Hij maakte nogmaals dat gebaar met zijn linkerhand. Ik volgde Puciva, was hij bijna bij het diepe? Ja! Een enorme grootuil maakte zich los uit de menigte rond het Murmermeer en greep hem in zijn wrede klauwen. Langzaam, statig, steeg hij op, als om ons te laten zien hoe wreed en sterk hij was. En dat was een fout. Kuuksi schoot langs Puciva's hoofd en beet zo hard ze kon in de klauwen van de grootuil, eerst aan de ene, toen aan de andere kant. Ze beet en beet en klauwde, de uil steeg niet meer maar schreeuwde – ik zat daar met mijn handpalmen naar de hemel en kon niet anders denken dan: help … help …