183 – Rietvrouw en Rekenaar

"Ik ben ook een Rietmeisje," zei ik. "Of liever een Rietvrouw."
"En jij?" vroeg ze aan Burman.
"Rekenaar," zei hij.
"Goed, Rietvrouw en Rekenaar. Zijn jullie bereid om toe te treden tot het redwerk? Dan zal ik jullie vertellen wat het inhoudt."

Maar Burman was nog niet klaar. "Hoe heet jij dan?"
"Dat vertel ik straks."
"Is dit redwerk alleen in Lopweteka?"
"Ja."
"Waarom?"
"Omdat door ons land het grootste deel van de Heerweg loopt en omdat wij het Lege Kwartier hebben."
"Wat gebeurt er met leden van het redwerk die naar andere landen willen?"
Nu begreep ik waar hij naartoe wilde. Zijn zusje zoeken.
"Naar Mingia is geen probleem."
"Maar naar andere landen?"
"Nee, dat is te gevaarlijk voor ons."

Hun blikken kruisten elkaar als degens. Ik herinnerde me haar eerste woorden. "Je moet er lid van worden, anders moet ik jullie doden. Wie verraad pleegt aan het redwerk, wordt gedood."
Ik bukte me om een scherp takje tussen mijn tenen weg te halen en pakte tegelijk het flesje Murmerflu uit mijn broekzak. Ik hoestte en nam een slokje.
"Goed," zei Burman. "Dan worden we lid." Heel standvastig klonk zijn stem. Ik zag Kuuksi naar hem kijken, en van hem naar mij.

Het gebeurde in een flits. Kuuksi viel de vrouw aan, ik greep het mes uit Burmans laars en stak haar neer. Burman griste een van de bekers van de boomstronk en we renden er vandoor, met Kuuksi eerst achter ons aan en toen voor ons uit, zigzaggend in de steeds donker wordende schemering onder de bomen. Hoe lang we renden weet ik niet, we hielden het voor mijn gevoel lang vol doordat we pas nog goed gegeten hadden. Pas toen die gedachte bij me opkwam stopte ik. Geschrokken. Ik had weer iemand gedood, iemand die ons gastvrijheid had getoond, die ons had gevoed.