335 – weg van Voocklama (2)

En toen opeens mauwde Kuuksi keihard, zo'n mekkermauw, alsof ze een vogeltje zag. Achteraf kan ik er wel om lachen. De lucht werd bijna helemaal verduisterd door een enorme vlucht grootuilen. Een paar landden op het strand, pikten aan de zaadjes die meteen effect hadden. Waar wij dus niets mee opschoten want gericht vliegen was er voorlopig niet bij voor ze. Wel week de kledderige massa grootvorsen achteruit. Meer uilen landden op het strand, het leek of ze fel in discussie gingen, tot er twee op onze schouders landden. Wat waren ze groot en zwaar! Wat deden hun klauwen pijn, zo zonder harnas!

Het vleugelzwaaien was als de wind, en even later zweefden we door de lucht, over de zee. Ik kon alleen maar hopen dat Kuuksi nog in de draagzak zat, dat ze zich buiten het bereik van die klauwen had genesteld. Rondom ons een en al geflapper en ge-oehoe, wat zouden ze met ons doen als we Morck bereikten? Zouden ze ons naar beneden smijten zoals ik ze al zo vaak had zien doen? Maar Hemren zij dank, ze lieten ons zachtjes neer, zoals destijds op Wyda Moor.

Niet dat Morck ook maar in de verste verte leek op Wyda Moor. Hier geen stad, geen mensen ook, zo leek het. Het was er kil en donker, en precies zoals Puciva verteld had: het krioelde er van de uilen. Mijn schouders deden nog pijn van de uilenklauwen, ik wreef erover en mijn hand werd rood. Nu zag ik het bij Puciva ook, rood van het bloed was zijn tuniek op de schouders. En Kuuks? Ik voelde voorzichtig in mijn nek en gelukkig, ze was er nog. Ze mauwde en wriggelde, maar ik wilde haar niet uit de draagzak laten, veel te gevaarlijk met die beestenboel hier.

"En nu?" vroeg ik.
Puciva keek om zich heen. Ik volgde zijn blik. Liep er een pad door de duinen? Op onze hoede waadden we door het mulle zand, het duin op, zodat we iets meer overzicht hadden. Waren dat hutjes in de verte?