Net als in het zuiden verbaasde ik me ook hier over het verschil tussen de eilanden. Eerst het doodse, sombere Thiarchia dat wel helemaal door grafkou bevangen leek, toen Qlusewar, waar het rook naar zee en dennen, waar een sfeer heerste van vrede en berusting en waar het licht mede bepaald werd door de schitteringen van spiegelhuidjes, en nu Voocklama, dat opeens een stuk warmer was, er groeiden zelfs palmbomen. Mensen woonden in huisjes van palmbladeren die er haast net zo uitzagen als die op Langen San.
In het midden was een groot podium met rijen banken eromheen.
Overal vingen mijn oren flarden muziek op, ik hoorde niet alleen banjars maar ook fluiten of toeters, het was me bijna te veel lawaai.
Ook hier waren verschillende bouwsels voor gezamenlijk gebruik: om te koken, om te wassen, om te eten. Folker blies op zijn fluit – weer schoot Kuuksi ervandoor – en er kwam een jongere man opdraven die ons de weg wees. "Daar wordt straks het avondmaal opgediend, een feestmaal ter ere van jullie komst," zei hij vol trots. "En daarna muziek en dans!" waarbij hij een rondje draaide met zijn armen in de lucht. Op onze onwennige blikken voegde hij eraan toe: "De vrouwen dan, hè, wij mannen dansen natuurlijk niet."
Ik moet hem verbijsterd hebben aangekeken. In Dunkitaba waren het immers alleen de mannen die dansten en in Barraspira was het niet anders. "Ja," zei hij met een ondeugende blik, "op Voocklama weten we wat feestvieren is!"
Ik moest weer denken aan de danseres in Dunkitaba. Ik voelde me oud en stijf en moe. Puciva sloeg zijn arm om me heen en vroeg: "Mogen we nog even samen rondlopen voor het eten?"
"Natuurlijk," zei de jongeman. "We luiden de bel als het zover is. Kom niet te dicht bij de grootvorsen!"
Eindelijk een sfeervol, rustig onderkomen en dan is daar die laatste zin, onrust kruipt er weer langzaam in.
Ja hè, ik kan er ook niks aan doen ...
hoi Hella, ik zal weer vaker tijd vrijmaken voor je mooie columns, en leuke tips op Heldinne's reis...èrg leuk dit!
lyfs
Fijn om te horen Yke!