65 – een prinses, een zwerfster

Toen ik boven was, zag ik mijn eerste glimp van Langen San. Ik moest denken aan de verhalen over het eerste Dunkitaba. Zo rommelig woonden mensen als niemand het heft in handen nam. Rieten hutjes zag ik, sommige mooi gevlochten van palmbladeren, andere lukraak in elkaar geflanst en bepleisterd, en tenten zag ik ook. Het was nog stil maar ik voelde nu al hoe het krioelde van leven daar.

Het maakte me bang. Wie zou ik kunnen vertrouwen? Waar was ik naar op weg, behalve weg? Weg kon toch niet het einddoel van mijn leven zijn, of dat van Bo? Ik liet me zakken in het mulle zand. Moeheid en leegte overvielen me.

Ik moet even geslapen hebben want toen ik mijn ogen weer open deed was het licht. De lage zon straalde over het eiland, en ik hoorde de geluiden van een ontwakend dorp. Stemmen, gerinkel, gemekker … ik rook vuur en had honger. Kuuksi kwam aangerend uit de richting van het dorp. Ze ging zich pal voor me zitten wassen op een manier die me zei dat zij al iets te eten gesnaaid had.

Ik haalde wat geld onderuit de draagzak en stopte het in de zak van mijn tuniek. Ik keek naar de zomen van mijn broek en dacht nog even met heimwee terug aan mijn badcel, mijn klerenkast, aan Hilma die alles deed wat ik haar vroeg. Zo ben je een prinses en zo ben je een zwerfster.
Met mijn prinsje op de arm begon ik de tocht naar het dorp.

Ik zag meteen al dat hier mensen uit alle windstreken naartoe gewaaid waren. Aan de kledij zag ik het, aan de verschillende gezichten, haardrachten, haarkleuren. Niemand keek op van mij, even kreeg ik het gevoel dat ik onzichtbaar was. Of melaats. Iemand die een akelige ziekte droeg of kon verspreiden. Maar dat was onzin, dat was mijn eigen gevoel. Zo had ik me vroeger gevoeld als mijn sluier verschoof. Zo had ik me gisteravond gevoeld – gisteravond pas! – toen de zon Bo's witte haar openbaarde. Vies en slecht.