320 – Puciva

Hij was uitgehijgd en ging zitten op een rotsrichel. "Ze zitten achter je aan," zei hij.
Ik deed mijn draagzak af en ging naast hem zitten. Ik voelde zijn warme, rustige aanwezigheid.
"Ik heet Puciva," zei hij.
Verrast keek ik hem aan. "Ik ben opgeleid door een vrouw die Pucima heette. Heet. Ik weet niet of ze nog leeft, ik denk het niet." Ik dacht met liefde aan de krachtige vrouw die zoveel had voorzien van wat er met mij zou gebeuren. De vrouw die mijn draagzak had gemaakt.
"Ik heet Yima. Yima van Rodva. Of misschien heb je over me gehoord als Yima van Hebotva."
"Dus toch," zei hij. "Ik vermoedde al dat jij dat was, dat er vanwege jou zoveel wachters in Barra waren. Wie is die Hebotva?"

"Hij was ooit mijn echtgenoot, hij is de vader van mijn zoon. Hij is nu Opperva van Dunkitaba, een stadje in Registana." Alsof ze met mij niets te maken hadden, deze feiten. Ik legde kort uit waarom ik uit Dunkitaba gevlucht was destijds, het kwam me nu zo futiel voor, dat iemand vervolgd, zelfs gedood kon worden om de kleur van zijn haar. En hoe verschrikkelijk dat Hebotva nog altijd op wraak uit was, zozeer was zijn status gekrenkt dat zijn hele leven in het teken stond van genoegdoening voor die krenking.

En dan waren er nog de machthebbers van Barraspira en hun handlangers, de leden van het Redwerk die wisten dat ik het leven van een Blauwe op mijn geweten had, de wachters die me in Spirabyad door hun vingers hadden laten glippen, Wasijma, Koyova … heel Inhemren leek wel op jacht naar mij. Om wat ik belichaamde: de twijfel aan het hoogste gezag. Ik was niet een naamloze, onbeduidende verzetter – ik ging ervan uit dat de machthebbers hen tolereerden zolang ze nergens luid hun ongegronde ideeën spuiden – maar een symbool, een echtbreekster en een moordenares. Een voorbeeld om te stellen, voor alle Tweede Meisjes die het in hun hoofd haalden dat het leven anders hoorde te zijn.