Ik werd wakker doordat er iets over mijn gezicht kriebelde. Slaapdronken kwam ik overeind en zag hoe een wonderlijk beestje, ongeveer zo groot als een munt, van me wegrende, onder het tentdoek door. Het leek op een spin, maar dan geen spin die me angst aanjoeg zoals de kameelspinnen die we soms zagen in Dunkitaba. De pootjes van deze spin leken wel van glas, en zijn lijfje was een mozaïek van spiegelscherfjes. Opeens hoorde ik de stem van Va: "Je lijkt verdomme wel een spiegelspin!" en rats … scheurde hij mijn muntjesdoek in tweeën. Hoe kon Va ooit van een spiegelspin gehoord hebben?
De vrouw met de groene ogen kwam de tent binnen. "Goedemorgen Yimama! Heb je lekker geslapen?"
Ze gaf me een kop thee en kwam naast me zitten. "Ik heet Twaitesima," zei ze. Ze droeg een doek met glinsterende scherfjes erop genaaid. Ze zag me kijken en zei: "Als spiegelspinnen doodgaan kruipen ze uit hun huid, die blijft dan achter. Je hebt gezien dat het meer niet spiegelt, dat komt doordat de spinnen de spiegeling opsouperen zodra ze uit het ei komen."
Er schoot me opeens iets te binnen, ik grabbelde in de diepe zak van mijn broek naar het spiegelpotje. Nu pas zag ik dat de bodem ook van zo'n spiegelspinhuidje gemaakt moest zijn. Mijn gezicht keek terug. Rustig, moe en oud. Twaitesima zei: "Je kunt wel baden in het meer, zolang je het water maar niet drinkt, het zit vol met piepkleine scherfjes, het voelt als een zee vol kwalletjes maar het is wel heerlijk warm."
In mijn hemd liep ik het water in. De Kuuksivogel bekeek me vanaf een puntige kei. Mij niet gezien! sprak haar gezichtje. Ik vond het heerlijk, ik liet me langzaam achterover zakken en dreef op het spiegelloze water – vloeibaar steen leek het wel en toch voelde het als prikkelig water.
wat een fantasierijke nieuwe vondsten. steeda weer genieten.
fijn om te horen!
Jeetje wat ben jij goed op dreef. Dat is nog eens zintuigelijk schrijven.
dankjewel Ferrara!