27 – een vak leren

Zo kwam ik als leerling rietvlechtster bij Pucima in dienst. Om de dag ging ik naar haar toe en hielp met wat er op dat moment gedaan moest worden. Als ik een bepaalde techniek goed onder de knie had, mocht ik iets voor mezelf maken en dat op de markt proberen te verkopen. Zo leerde ik ook met geld omgaan. Rekenen hadden we op school geleerd met steentjes en takjes. Optelsommen en tafels zeiden we luidop, moeilijkere sommen deden we in ons hoofd. Van Pucima leerde ik omgaan met het telraam.

Op de dagen dat ik niet bij haar was, hielp ik Ma in de huishouding of Va in de werkplaats, of ging ik bij andere vakvrouwen langs. Het idee voor het schild met de uitklapbare paneeltjes kwam bij me op toen ik merkte hoeveel verschillende manieren er waren om iets mooi te maken. Pucima had me ook aangeraden om zo lang mogelijk over het schild te doen. Meisjes mochten trouwen als ze achttien waren, maar je mocht ook tot je eenentwintigste wachten als je zo lang over je schild deed. Hoe mooier je schild, hoe groter de kans op een goed huwelijk.

Ik leerde borduren (samen met Vulema), ik leerde schilderen op stof en op hout, ik leerde naaien, ik leerde boetseren en kralen maken, ik leerde pottenbakken, ik leerde weven, ik leerde touw maken, ik leerde schelpen bewerken, ik leerde metaal bewerken hoewel dat eigenlijk mannenwerk was maar Lycva's vrouw hielp hem altijd en zij liet me zien hoe je mooie patronen kon maken op koperen dienbladen en koffiepotten, en hoe je gaatjes in munten kon boren om ze als versiering te gebruiken.

Mijn muntjesdoek heb ik als meisje trouwens nooit gedragen. Toen we ermee thuiskwamen, Ma en ik, en ik hem trots aan Va liet zien, trok hij hem van mijn hoofd – je lijkt verdomme wel een spiegelspin! - en scheurde de doek doormidden. Uitheemse fratsen, daar moest hij niets van hebben. Huilend zocht ik de weggerolde munten bij elkaar, wikkelde ze in de rafelige resten van de doek en verstopte het geheel onder mijn bedrol.

Achteraf denk ik dat mijn leerjaren de gelukkigste van mijn leven waren. De onbezorgdste, in elk geval. Ma inspecteerde elke ochtend mijn haar. Als het tijd was hielp ze mij met verven. Storma had ons het recept gegeven en we hadden een voorraad haarverf die voor de rest van mijn leven genoeg zou zijn.

PS ik ga niet meer bij alle afleveringen een illustratie maken, het kost me te veel tijd!
Dit bericht is geplaatst in feuilleton met de tags . Bookmark de permalink.

6 Reacties op 27 – een vak leren

  1. Elly van Doorn schreef:

    De illustraties maakte je zelf. ! JIj bent ook een duizendpoot. Maar zonder dat is het even boeiend hoor.

  2. Fenna schreef:

    Die illustraties zijn er leuk bij maar zijn niet nodig om het verhaal te steunen. Ik lees het even lief zonder. Zeer benieuwd naar het fenomeen spiegelspin, mooie vondst want het verhaal geeft de lezer wel een idee van de betekenis zonder echt duidelijk te zijn. Ik houd daarvan.

  3. Ferrara schreef:

    Ik snap dat het tijdrovend is, maar die van Storma had ik niet graag willen missen. Maar je eigen fantasie gebruiken is bij jouw verhaal totaal niet moeilijk.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *