294 – op weg naar Barra (2)

Veel te eten had ik niet meer, een homp brood, een strook gedroogd vlees, een paar vruchten. Ik plukte wat kruimels van het brood af voor de vogel, ze pikte het gretig op. Ik zeg "ze" omdat ze Kuuksi's gezicht had, maar met zo'n mooie staart was het waarschijnlijk een mannetje. Pas toen zag ik dat ook zij met een boodschap was gekomen. Nu wel een echt briefje, met een dun reepje stof om haar poot gebonden. Voorzichtig maakte ik het los. Ik las het hardop, ze luisterde aandachtig.
"Verzetterskamp bij Brandemeer en Rondweg. Wacht niet op mij. Bo."

Ik trok de kaart tevoorschijn. Hoe ver was het nog? Een dag of drie, vier, schatte ik. Ik schreef op de achterkant van Bo's briefje alleen mijn moedernaam: Yimama. Ik bond het opnieuw vast, streek de Kuuksivogel over haar hoofdje, waar tussen twee poezenoortjes ook zo'n pauwenkroontje groeide. Met veel geritsel van veren steeg ze op tussen de hoge bomen en verdween in de richting van waar ik gekomen was.

Iets van mijn droom beklijfde, ik wachtte nog even met op pad gaan tot ik wist wat het was. Hoe ik me als man verkleed had? In deze kou, met deze dikke kleren, zag je nauwelijks dat ik een vrouw was. Maar wel was mijn haar inmiddels weer lang en mooi, moest ik het opnieuw afsnijden? Uit alle macht probeerde ik me terug de droom in te denken, wat was er nog meer? Ik maakte mijn mantel los en keek in de buidel. Flu's, platenbloed, straalzaadjes, mijn kettingen, geld … en de rafelige rest van mijn muntjesdoek. Ik knoopte hem om mijn hoofd. Tegelijk begon, voor het eerst in lange tijd, het litteken van Vulema's munt weer te schrijnen. Het kruisje. Ik moest maken dat ik wegkwam, hier.

Het landschap was nu echt anders, veel minder kaal en rotsachtig, met veel meer bomen en af en toe een waterstroompje. De ijzertjes had ik niet meer nodig. Af en toe raadpleegde ik de kruispuntkorreltjes omdat ik niets had om me aan te oriënteren, ik was nu ver van de IJshellingen af.