Waar blijft Yima?

Bijna twee maanden geleden nam ik pauze van Yima. Achteraf denk ik dat ik de bron ook gewoon leeg geschreven had, iets wat ik bij schrijfcoachees blijkbaar eerder ontwaar dan bij mezelf.
Ik ben fijn aan de knutsel gegaan (inmiddels ook weer een paar series kaarten gemaakt), heb meer tijd genomen om mooie series te kijken en lekkere boeken te lezen, en na een maand ben ik begonnen om alles door te lezen wat ik tot nu toe geschreven had: 107600 woorden maar liefst!

Ik merkte bij mezelf dat ik een beetje nerveus werd van het idee. Zou ik het nog wel goed vinden?
Is het raar om van jezelf te zeggen dat het goed is wat je hebt geschreven?
Want ik werd er al lezend eigenlijk heel blij van. Zelfs waar ik me de gedachten van tijdens het schrijven herinnerde, in de trant van: oeh, dit is wel erg (melo)dramatisch of sentimenteel – dat viel me genoeg mee. Af en toe mag het best, zo'n grote emotie. We zijn in Nederland nogal erg van de schrijven=schrappen-school, van de doe-maar-gewoon-sfeer, maar in zo'n groot verhaal mag het af en toe best even overstromen, vind ik. (Ik vond het ook heel fijn om te snikken om Dumbledore.)

Ik las natuurlijk met meerdere brillen. De leesbril, de schrijfjufbril, en de schrijversbril. Het moeilijkste van zo'n groot verhaal (ik ben bang dat het nog wel 2x zo lang wordt) is om de plot op de rails te houden, zelfs als je met Heldenreis of Heldinne's Reis werkt. Heel vaag heb ik wel voor ogen hoe het verdergaat, en dus heb ik voor het lieve vaderland weg met vooruitwijzingen gestrooid. En vragen ingebouwd. Die heb ik nu allemaal gekopieerd en in een apart document opgeslagen.

Van daaruit hoop ik nu weer te gaan schrijven. Pin me niet vast op een datum, ik wil weer net zo drukvrij aan de slag als in het begin. Als ik genoeg tekst heb om weer een paar weken vooruit te kunnen, begin ik weer met het feuilleton. Dan gaan we terug naar Yima en de Kuuksivogel.