293 – op weg naar Barra

Ik liep tot ik niet meer kon, het gekras van mijn ijzertjes verraderlijk hard in de doodstille, koude nacht. De maan verzilverde de ijshellingen, ik was naar het zuiden afgedwaald, dat moest anders, maar ik kon niet meer. Ik kon ook niet stoppen, het was te koud. Moeizaam strompelde ik verder, het terrein werd wat heuveliger en in de verte meende ik bomen te zien. Ik verbeeldde me zelfs dat ik ze rook, een kruidige geur die me aan Burman en Gladefam deed denken, heel in het begin van onze vlucht uit Barraspira.

Tegen het ochtendgloren had ik ze bereikt. Een bos kon je het niet noemen maar her en der staken grote pijnbomen omhoog uit de rotsige grond. In de beschutting van een kleine, met keien bedekte heuvel lukte het me een vuurtje te maken met behulp van de tondeldoos. De ijshellingen kon ik niet zien, dus konden ze mij ook niet zien vanaf het pad, toch? Of kon ik toch beter … en toen ontdekte ik dat de fles met Graysaflu niet meer aan mijn draagzak hing. Hij moest eraf geraakt zijn toen ik mijn spullen door de spleet duwde. Ik schrok verschrikkelijk. Er zat nog een piepklein flesje bij mijn vooraad flu's, maar dat was nog genoeg voor hooguit een of twee keer.

Hoe moest ik nu ooit Barra bereiken? Zouden ze niet gewoon op me wachten daar? Moest ik wachten op Bo, of alleen mijn pad kiezen? Ik wist het niet meer. Ik liet me door slaap overmannen en schoof zo een droom over de Visietunnel binnen, een vorig leven leek het wel, zo lang was ik voor mijn gevoel al onderweg terwijl het in werkelijkheid misschien twee, hooguit drie manen geleden was.

Ik werd wakker van de zon recht in mijn gezicht, en van gekriebel. De Kuuksivogel zwierde haar lange staart over mijn neus en wangen. Moeizaam kwam ik overeind en schudde de restanten van de droom uit mijn hoofd. Als ik uit de Visietunnel kon ontsnappen, moest ik nu ook weer verder kunnen.