Alweer bijna 4 maanden geleden schreef ik over een trauma trigger. Mijn vulkaanuitbarsting maakte me, ondanks ettelijke verontschuldigingen, tot persona non grata, want begrip was er niet bij de Goede Bedoelers. Het kon niet tegelijk waar zijn, dat zij het goed bedoelden en ik óók. Nee, ik was kwaadaardig en krankzinnig, ik moest me maar gauw laten behandelen. (Mijn emdr -therapeut heeft helaas een wachtlijst van een half jaar.)
(Lees hier meer over Goede Bedoelingen.)
Toen een van de Goede Bedoelers me appte, een tijd later, waren hartkloppingen en hyperventilatie onmiddellijk terug. Ik vroeg raad: hoe zeg je netjes dat je contact voorlopig nog niet aankan? Want grenzen aangeven … ik krijg er bijna een hartaanval van. En terecht, want mijn neutrale tekst blijkt voor de Goede Bedoelers nu reden om mij uit hun bestaan te wissen.
Zelf vinden Goede Bedoelers het niet moeilijk om grenzen aan te geven. De nieuwe Hella past niet in hun wereldbeeld, zij hebben het véél te druk met positief blijven om zich in jou en je trauma te verdiepen, en trouwens, heb je je ziekte ook niet een beetje aan jezelf te wijten? Je bent een egoïst, je leeft verkeerd, ze zeggen het alleen om je te helpen. Zonder ook maar één keer naar jouw werkelijkheid te vragen.
Ik ben net zo'n voetballer die in een vraaggesprek in de je-vorm spreekt omdat de ik-vorm te pijnlijk is.
Ik heb er verdriet van omdat het zó ontstellend oneerlijk is. Maar verder … het is een patroon. Iedereen mag grenzen aangeven, ik niet. Ik moet blij zijn en dankbaar voor toegeworpen kruimeltjes. Die de Goede Bedoelers je uiteindelijk alleen maar toewerpen om zichzelf daarna zelfvoldaan in de spiegel te kunnen aankijken.
Pas had ik het erover met iemand: waarom zijn mensen zo?
Omdat ze het niet aandurven de diepte in te gaan. Omdat ze bang zijn voor een leven dat ze niet onder controle hebben. Omdat ze koste wat kost de illusie in stand willen houden dat als je maar precies doet zoals zij, je geen ongeluk treffen kan.
Vals beschuldigd bij het grofvuil gezet, ik zal het ermee moeten doen. En om positief te eindigen: op de adrenaline van een trauma trigger heb je – heb ik – in no time de plee én de keuken gepoetst!
Ik begrijp je nu pas helemaal doorvoeld omdat ik dacht dat ik er zonder trauma vanaf was gekomen. Totdat het me plots persoonlijk raakte en ik niets meer aan kon horen en de vulkaan herkende.gelukkig niet met dezelfde desastreuse gevolgen van uitsluiting. Ik voel met je mee Hella.
Toch hoop ik door analyseren en stilte ervaring. Het ook opmerken en doorleven dteeds een stapje dichter bij mijn eigen rust en middelpunt te kunnen blijven langzamerhand de vulkaan tot rust te laten komen.
Sterkte voor iedereen met trauma s en onbegrepen reacties. Hou je meis. Je hebt in ieder geval een prachtig toilet.
dankjewel Elly en ja, dat is de taak: je eigen rust en middelpunt vinden
Zo moeilijk je eigen rust en middelpunt vinden. Ik begrijp het wel. Onze dochter lukt dat ondanks therapie ook nog steeds niet, net als je denkt ze trekt het weer een beetje, bedenkt de (valse)ex weer iets en ligt de boel weer overhoop.