Wat blijft het toch moeilijk om uit te leggen hoe trauma werkt. Ik weet dat veel vrouwen getriggerd werden door de berichtgeving over The Voice en de uitzending van BOOS. Ik denk dat dat bij mij ook een rol speelde. Die afschuwelijke machteloosheid en daarna het secundaire trauma van niet geloofd of gehoord worden (invalidation), of gesust met toxic positivity (het is vast niet zo erg, je moet gewoon …).
Vandaag gebeurde er iets kleins. Iemand vertelde over een nare ervaring in het ziekenhuis (behandeld als een onmondig kind, alle chronisch zieken krijgen er vroeg of laat mee te maken). Sommigen reageren dan primair: gotverdegotver wat een eikels. Anderen reageren genuanceerd: ze doen vast hun best, je moet het volgende week nog maar eens proberen.
Voor mijn gevoel was dat invalidation en toxic positivity inéén, en ik ontplofte een beetje. Zou wel fijn zijn als ik ooit nog eens leerde om op mijn handen te gaan zitten.
Enniwees: foute boel.
Ik hysterisch en overstuur, de anderen voornamelijk gekwetst.
Er is dan maar zo weinig nodig om het weer goed te maken. Zeg gewoon: Ik zie dat het je pijn doet, dat vind ik echt naar voor je.
Er hoeft niets gefikst, er hoeft niets behandeld of opgelost, er is alleen getuigenis nodig. Erkenning. En beseffen dat 'moed inpraten' vaak meer kwaad doet dan goed. Hier staat dat goed uitgelegd.
Iris Koops schreef vandaag een goed stuk over de triggers en de secundaire traumatisering naar aanleiding van The Voice.
Waarmee ik helemaal niet mezelf schoon wil praten. Zo uitvallen tegen welmenende mensen was echt niet nodig. Maar aan de andere kant: soms wordt een trauma dat normaal heel diep onder de oppervlakte sluimert zó getriggerd dat het wel een vulkaanuitbarsting lijkt. Probeer ook dat te begrijpen.
dd 230122: afgelopen nacht kwam ik nog een mooie omschrijving tegen van hoe een trigger werkt:
Triggers are like little psychic explosions that crash through avoidance and bring the dissociated, avoided trauma suddenly, unexpectedly, back into consciousness.
Carolyn Spring
O hella wat naar. Ik weet er alles van. Niet van de getraumatiseerde kant wsnt daar ben ik met veel hulp goed doorheen gekomen en ik realiseer me dat ik daar alleen maar dankbaar voor kan zijn maar ohwee wat kan je ook dan de fout ingaan door te denken dat je iemsnd kunt helpen. Een hysterische asnval kreeg ik over me heen en kon op dat moment niet anders dan boos weglopen. Met de wind in mijn haren riep ik mezelf op het matje en ben over mijn eigen schaduw heengestapt en eccuses asngeboden. Nu begrijp ik het. Niets wat stuk is kan door een ander gemaakt worden op het vlak van persoonlijke ervaring. En dat is vaak heel erg voor alle partijen. Luisteren is waar het om gaat.
ja precies (dat speelt bij Yima ook)