Het bleek te optimistisch gedacht dat we vandaag de grote brug over de Helvarderaflu zouden bereiken. Voor de nacht vonden we weer onderdak in een Hemra, waar ik tenminste niet op de grond hoefde te slapen. Wel was het druk en lawaaiig in de grote slaapzaal. Vrouwen van alle leeftijden ook weer, zouden er moeders bij zijn die hun tweede dochters gingen zoeken?
De volgende dag bereikte we dan eindelijk de hoge stenen brug over de Helvarderaflu. Het water bruiste er snel en spattend onderdoor. Op en tussen de keien op de oevers waren vrouwen bezig met het wassen van kleren. Roosma wilde dat ook, haar gezicht straalde bij het idee van kleren gewassen in zulk heilig water. Ze trok haar pakje van gister uit haar tas en gaf het aan mij. Samen liepen we terzijde van de brug het groene zachte gras op.
Ik vond een mooie platte steen vlakbij de hoofdstroom. Genietend van zon en water en de heerlijke geur van de zeep (ik gebruikte extra veel voor mijn eigen tuniek) had ik even nergens anders oog voor, tot iemand vroeg: "Wat is uw reisdoel?"
Een barse mannenstem.
"Ik ben samen met mijn meesteres op pelgrimstocht," zei ik zacht en onderdanig. Wassen in Helvarderaflu werkte blijkbaar ook. Van opzij nam ik de man in me op. Hij leek een pelgrim: lange tuniek, lange mantel, sandalen … maar hij klonk als een wachter. Ik zag hoe hij verder liep langs de oever en alle vrouwen aansprak die niet in het wit gekleed waren.
Het zou niet lang meer duren voor we Helvarbarra bereikten en de grens met Izwi Lamanzi. Het terrein zou bergachtiger worden, de Heerweg misschien moeilijker begaanbaar. Ik voelde Roosma's aanwezigheid als een extra verantwoordelijkheid, maar misschien was ze mijn dekmantel.
Met de natte, uitgewrongen kleren liep ik terug naar waar ze zat in het gras.
Zo had ik het nog niet bekeken. Roosma als dekmantel. Ik vond haar meer een obstakel, mooie wending.