227 – de volgende kruising

We waren net buiten de schaduw van de Heerweg. Ik spreidde de kleren uit in de zon en ging naast haar zitten. Zou ik hier mijn eerste woorden durven opschrijven? Maar nee, het leek me te druk. Roosma had haar schild op schoot en volgde met haar vingers loom de krullen van het goudfiligrain op het leer.
Ik pakte mijn schild en zocht het paneeltje van Izwi Lamanzi. Ik liet het aan Roosma zien.
"Izwi Lamanzi betekent waterstem," zei zij.

Met verbazing keek ik naar mijn afbeelding. Zonder het te weten had ik – net als bij het paneeltje van de Helvarderaflu – de essentie getroffen zonder er ook maar iets vanaf te weten. Of tenminste … niet meer dan wat de dogman had verteld. Hij had Izwi Lamanzi het land van de grote meren genoemd, herinnerde ik me. We hadden de namen van de grootste uit ons hoofd geleerd: Zilmeer, Tweelingmeren, Mensmeer, ZilBarrameer, het Grote Meer. Ik wilde hier niet de kaart tevoorschijn halen maar volgens mij lagen alle meren ver van de Heerweg.
Wat zou die vreemde bloem zijn, met grote zaden die op mij (was ik dat zelf?) neerdaalden?

Maar we moesten weer op pad. Ik bond de vochtige kleren aan mijn draagzak, het schild voor mijn buik, en we klommen terug naar de weg. Aan de overkant van de brug strekte de Heerweg zich nog kaarsrecht uit. Gladde, afgesleten stenen met ingeslepen groeven van eindeloos veel karrenwielen.
Ik richtte mijn blik iets hoger en zag opeens een schaduwlint dat de schaduw van de Heerweg kruiste. Weer de Rondweg? Was de Rondweg een spiraal?

Het duurde niet lang voor we er waren. De schaduw was enorm hier, heel anders dan in Registana waar ik hem nog tussen mijn uitgestrekte handen kon houden. Het voelde kouder toen we onder die dubbele schaduw doorliepen.
Van afslaan – zoals in Harstamar - was geen sprake. De Heerweg werd hier geflankeerd door een lange zuilengalerij en in elke boog stond een wachter.