151 – voorbereidingen

We gingen aan tafel zitten met ons brood. Ik pakte nog even een flesje uit de kluis en deed bij ons allebei een drup in de thee. "Helvarderaflu," zei ik. "Voorlopig mag niemand hier iets van merken."
Ik merkte dat de drupjes minder goed werkten dan anders. Niet zoals op Kraeckten San, waar ze me volslagen onderdanig hadden gemaakt. Nu was die onderdanigheid een masker, waarachter ik des te helderder kon nadenken.
"Ik ga straks naar de warenmarkt," zei ik. Al was ik pas geweest, het riet lag hoog opgetast onder ons afdak.
"Wat dan? Moeten we vluchten? Zonder Bo?"
Ik dacht aan de kleine Bo met zijn lieve donzige hoofdje, hoe hij op het bed gesmeten werd als een vies stuk ongedierte, en ik zei: "Ja. We moeten vluchten."

Maar toen ik na het eten de weef uit wilde lopen, hield Morfam me tegen.
"Waar ga je heen?"
"Ik heb nog wat riet nodig."
"Dat kan wachten," zei Morfam. "Geef me je passeer maar, voorlopig ga jij niet de stad uit. Wat zei Mia?"
"Ze was heel vereerd," zei het drupje Helvarderaflu. "Ze is alleen nog zo jong, ze moet nog wennen aan het idee."
"Wacht niet te lang. Tikman is er aan toe. Een echte man!" Ze sloeg haar ogen op naar de toren, onwillekeurig keek ook ik omhoog, en zag alweer een grootuil landen op de borstwering.
"Er komt steeds meer informatie," zei Morfam. "Binnenkort komt er een delegatie uit Registana bij Storeman." Als een kat die met een halfdode muis speelt.

Kuuksi draaide rondjes om mijn benen, ik pakte haar op, groot en zwaar was ze vandaag.
"Is dat rotbeest van jou?"
"Kuuksi is van niemand," zei ik. Snorharen kriebelden in mijn neus, in mijn lichaam resoneerde het snorren van Kuuksi's gespin.
Mia zat intussen alweer bij Blufam op het dak. Otta voegde zich bij mij. "Gaan we eerst de matten afmaken? Of liever de schalen?"
"Jij gaat eerst mijn draagzak repareren," zei ik. "Dan zie je precies hoe hij in elkaar zit. Daarna maak je precies zoeen voor Mia. Je moeder heeft je toch wel verteld wat er aan de hand is?"
Otta knikte.