Mia kwam vanuit Blufams borg naar ons toe, ze had daar op het dak zitten naaien. "Wat moest Morfam?" En met een blik op mijn behuilde gezicht: "Wat moest ze, Yimama? Wat is er aan de hand?"
"Pak even een werkje," zei Letifam.
Met een rood tuniekje kwam Mia bij ons zitten.
Onze borg stond lijnrecht tegenover die van Morfam, ik hield steeds in de gaten of ik haar zag. De mand die ik aan 't vlechten was werd bepaald geen kunstwerk. Maar de jonge Fegman had daar gelukkig ook totaal geen oog voor.
Ik zei het maar meteen. "Tikman wil met je trouwen, Mia."
"Tikman? Dat rotjong?"
"Meneer de torenwachter voor jou," zei ik cynisch.
Mia keek me even onderzoekend aan. "Dat meen je niet, hè?
"Natuurlijk niet. Maar Morfam deed of het een hele eer was. Ik wil het ook niet, Mia. Maar … op de een of andere manier weet Morfam wie de vader van mijn kinderen is."
"Van mij toch niet?"
"Dat is het enige wat zij níet weet."
"Vertel het haar dan!"
"Het zou kunnen dat Tikman je dan niet meer wil. Maar ik denk dat het voor Morfam een reden zal zijn om ons allemaal te verraden. Het is niet voor niets dat er zo vaak grootuilen landen op onze toren, wie weet met wie zij in contact staat."
"En nu dan?" vroeg Mia. "Wat moeten we doen?"
"Ik wil er met Bo over praten," zei ik. De glans die even over Mia's gezicht streek ontging me niet.
Toen mengde Letifam zich in het gesprek. "Ze staat te loeren. Ga naar binnen, het is etenstijd. En Yifam, waarom steek je je licht niet eens op bij Rietmeisje?"
Dat was een idee. Ik dacht aan die eerste keer dat ik haar zag. Wat ze gezegd had over Tweede Meisjes die naar de Heerweg werden gebracht. Door Palastwachters.
Spannend. Wat gaat ergeneuren....