Stil en snel werkte Otta die middag. Toen Fegman langskwam om te controleren hoe ver we waren, schoof ze haar werk vlug achter de voorhang en liet de jonge weefheer trots zien hoe mooi de nieuwe matten werden. Aan het eind van de middag was mijn draagzak weer helemaal in orde. Ik deed alles wat ik in de kluis had liggen erin. Flesjes, potjes, sieraden, geld, zeeoor, een waterzak.
Mia kwam binnen terwijl ik bezig was. Ik pakte het potje met het kruisje uit de tas.
"Daar mocht ik mee spelen als ik groot was!" zei Mia.
"Nu ben je groot," zei ik. Of ze het nu wilde of niet.
Ik haalde het zijden zakje uit het potje, goot de korreltjes in Mia's hand en spreidde het zakje uit op tafel. "Giet ze maar hierop," zei ik tegen Mia.
We keken toe hoe het bergje korreltjes in vieren gedeeld werd. En hoe twee armen van het kruisje zich weer sloten. Geen haaks op elkaar staande armen ditkeer, maar twee tegenover elkaar, evenwijdig aan de Visietunnel.
Vragend keek Mia me aan.
"Dit geeft aan welke kant we uit moeten om … als we weggaan uit Barraspira. Dit is de uitgang waarvan Bo ons vertelde," wees ik. "En die andere? Daar ligt de begraafplaats. De stadspoort is gesloten nu ik geen passeer meer heb."
Mia's gezicht was nog vol vragen. Ik zei: "Otta gaat een draagzak maken voor je. Die kan ze in een paar dagen af hebben."
"En Bo?"
Een luid gemauw bij de voorhang. Bo stapte binnen met een spartelende Kuuksi op de arm, hij liet haar los en ze blies verontwaardigd.
"Ze is me komen halen," zei Bo. Zijn arm zat vol krassen. "Ik mag 's avonds helemaal niet weg, ik heb gezegd dat mijn zuster ziek was. Wat is er aan de hand?"
Kort en zakelijk vertelde ik het.
Zijn gezicht vertrok van woede. "Tikman? Met mijn … met Mia? En hoe kan Morfam weten …"
Ik vertelde van de grootuilen die zo vaak op onze toren neerdaalden.
"Jullie moeten de stad uit, maar hoe?"
"Morfam heeft mijn passeer ingenomen," zei ik. "Maar ik wil aan Rietmeisje vragen …"
"Kom mee," zei Bo. "Ik kan je eruit laten." Hij hief zijn hand met het gat. "Mia, ga jij zo lang naar Blufam."
Oeh, de spanning loopt steeds verder op! Goed gedaan.
dankjewel Anna!
Pfffff
Weer geduld hebben tot morgen.
Wat grijpt het allemaal mooi in elkaar en hoe krijg je het voor elkaar!!!
Oh als dat maar goed gaat. Ik las het met ingehouden adem, vooral toen Bo binnenkwam. Maar hij laat zich gelukkig van de goede kant zien.
dank dames!
ik merk dat ik voor elke grote overgang in het verhaal weer even aan het treuzelen en uitstellen ben, dat had ik toen Yima uit Dunkitaba vluchtte, en nu heb ik het weer