Brima kwam binnen met thee en glaasjes. Moest ze iets voor me inschenken? Ik gaf geen antwoord omdat ik nog steeds met mijn munt in handen stond. Zonder woorden leek ze me te begrijpen. Boven het bed hingen mijn schild en zijn speer. Ze wenkte me naar de kant waar ik slapen zou en tilde daar het vloerkleed op. Vlakbij het hoofdeind was een losse plank. Ze knielde neer en wipte hem omhoog, eronder zag ik een kleine, ondiepe houten bak – niet zomaar de lemen vloer van de verdieping – waarin op de bodem een teken gebrand was dat me deed denken aan die keer op school, toen mijn beitel was uitgeschoten bij het maken van de O.
"Het geheim van de jonkvrouw," zei Brima. Alsof dat alles verklaarde, en alsof ik haar dus maar moest vertrouwen. Ze glimlachte. "Ghemma weet ervan, maar zij mag hier niet ongevraagd binnenkomen als u eenmaal Hebotva's vrouw bent. De mannen weten dit niet. U krijgt straks uw eigen hofdame, het is aan u of u het aan haar vertelt of niet." Ze stak haar hand uit, ik gaf haar de munt. Zonder ernaar te kijken legde ze hem in het bakje, paste de plank weer op zijn plek, vlijde het tapijt er overheen en stond op. Ze schonk een glas muntthee voor me in en liet me na een korte hoofdknik alleen.
Toen er weer geklopt werd, hoorde ik aan het geluid dat het nu zover was. Ik stond op van het bed, streek de sprei glad en opende de deur. Daar stond Va, gehuld in een zijden kostuum, zijn haar glanzend van kokosvet, zijn ogen glanzend van trots. Aan zijn arm liep ik de gang door, de brede trap af, naar de zaal waar het huwelijk voltrokken zou worden.
Als Dienaar van de grote Hemren deed Hebotva dat voor iedereen in Dunkitaba, maar voor zijn eigen zoon was er een Dienaar uit Nuktatharsta gekomen, een oude man die – zo schoot me te binnen – ook de Tweede Meisjes zegende die in de hoofdstad aan hun reis over de Heerweg begonnen.
