Frija!

verhaspelcolumn 2017
Het zal niemand ontgaan zijn, dat ik in Frija een fenominale nieuwe huisgenoot heb. Toen Pjotr net dood was – het slechtweergesprek bij de dierenarts zal ik nooit vergeten – was het voor mij in steen gegoten: nooit weer een nieuwe kat.

Ik reageerde als een wesp gestoken als mensen erover begonnen. Ik had wel genoeg achter de kiezen gekregen, en ik vond dat hun argumenten geen ham sneden. Ze hadden wel een advocaat in handen kunnen nemen, of zich kunnen beroepen op hun migrantenachterstand, ze konden het wel met volle borst voorlezen en zeggen waar het voor staat, in mijn belevenis stuitte het tegen het zere been. Zij dachten er het zijne van en sloegen de handen bijeen ten behoefte van deze belanghebbende vraag.

Ik kon me nog niet bekoren om iets, en maakte me er niet te sappig om. Ook al ben ik alleen moederstaand, ik laat me niet opsabelen met een nieuwe kat, tenzij uit vrijwillige wil. Ik wilde 300% zeker zijn dat ik het 100% zeker wilde.

Ondanks mijn tegenstrubbelingen propagandeerde de een een hamster – want die hebben wel aanleg voor talent - (daar werd ik hilarisch van) en de ander een robotpoesje van Chinese makelaardij. Ze maakten zich zorgen hoe het met mij verging, want de kans zag ernaar uit dat ik een verkeerd klimaat schepte. Ik moest daar niet de grap mee steken, straks werd ik van de aardbodem vervaagd! Ze waren zo stellig als Luther die zijn stellingen op de kerk van Wittgenstein deponeerde, ze spraken moord en brand.

Bij mij sloeg het in als een baksteen. Het bleek achteraf een eitje van een cent om het tot een goed einde te volbrengen. Ik zocht op Marktplaats en greep de gelegenheid te baat.
Er zijn geloof ik geen etiquette voor het omgaan met poezen, maar Frija behoort tot het neusje van de zalm. Ik hoef maar bij een paar zaken mijn poten stijf te houden om voor deëscalisatie te zorgen. Een grote factor speelt natuurlijk mijn ervaring met de opvoeding van Pjotr. (Af en toe ligt zijn naam nog op het puntje van mijn lippen.) Ik ken de klappen van de zweep, ik zie wanneer poezen kwaad in de zin zijn.

Ik weet niet of Frija erfelijk bezwaard is, en of zij goedschikkende of kwaadschikkende ouders heeft. Haar vorige baasje verbouwde het land. Daar had zij denk ik buiten koud moeten kleumen. Hier excellereert zij al in klimmen en vliegen, ze komt ontzettend grappig de hoek om en vormt een uitgeschreven kans om te lachen en heel veel foto's te maken.
Ik ben blij dat ik de knoop gehakt heb, en hoop dat ik het bol kan werken zonder gebroken sleutelbenen. Ik hoop dat Frija nog heel lang een mondje mee mag spelen in mijn leven!