Ik vond The Girls een fantastisch boek.
Het is mij een raadsel hoe iemand van 25 zich zó goed kan inleven in een oudere vrouw die nu terugkijkt op de traumatische gebeurtenissen in haar jeugd, en ook in die andere tijd, eind jaren zestig. Aanvankelijk dacht ik dat het misschien afstand zou scheppen, dat terugkijken vanuit het verhaalheden. Maar het mooie is juist dat je ziet wat het met deze vrouw heeft gedaan, hoe ze de rest van haar leven heeft moeten leven met die verschrikking.
Zelf wist ik niet precies waar het over ging, toen ik aan het boek begon, dus ik wil hier ook niet te veel van het verhaal weggeven.
Iets anders waar ik af en toe aan twijfelde, was of het misschien té mooi geschreven was. De vergelijkingen zijn soms zo schitterend – her face as blank as a spoon – the grey blush of a dead molar – wanting him to weigh down the flapping corners of my thoughts - dat ik denk: is dit de schrijver showing off?
Maar het past ook bij het karakter van Evie, de hoofdpersoon. De toekijkster, degene die mensen snel en juist inschat, die de omgeving tot in de kleinste details tot zich neemt omdat er verder niets te doen is.
De oudere Evie past op een huis van een oude vriend, en onverwacht komt de zoon des huizes met zijn vriendinnetje langs. In het meisje herkent ze veel vanzichzelf, en Cline zegt veel rake dingen over hoe het is om een meisje te zijn – vandaar The Girls. Zomaar wat zinnetjes:
At that age, I was, first and foremost, a thing to be judged, and that shifted the power in every interaction onto the other person.
Ans that was the difference between me and the black-haired girl – her face aswered all its own questions.
I knew just being a girl in the world handicapped your ability to believe yourself.
I would always be like this, I thought, the person who closed the refrigerator. The person who watched from the steps like a spook.
Lezen!
