Toen ik gisteravond om 12 uur nog even de radio aanzette en hoorde wat er in Nice gebeurd was, schaamde ik me wel een beetje voor mijn druktemakerij over The School of Life en hun foutieve citaten. Wat maakt het uit in het zicht van de dood.
Maar vanochtend op twitter begreep ik opeens weer waarom ik me zo druk maak om de juistheid van informatie en bronnen.
Iemand schreef opgewonden dat de Islam de straten van Frankrijk al had overgenomen, met ter illustratie een zie-je-wel-foto van biddende Moslims op een zogenaamd Franse straat. Gelukkig meteen repliek van iemand die beter wist.
Maar nu wilde ik het ook echt weten.
Als je de foto invoert bij Google Images krijg je als resultaat "muslims praying in france." En alle websites die je dan vindt, zijn van napraters. Pas toen ik de tijd veranderde (2009-2010), kreeg ik een eerdere versie van de foto te zien en was het ook duidelijk dat er Russische letters op die blauwe parkeergarage staan. (De foto kan echter niet op Eid el Kebir van 2010 gemaakt zijn, want dat viel op 16 november.)
Hij staat overigens ook op een blog van oktober 2009, waarop de foto weer ten onrechte als Parijs geïdentificeerd wordt.
Het was net zo'n geval als wat je ook nog steeds af en toe tegenkomt op Facebook over een schip vol Europese vluchtelingen die zogenaamd in WOII een veilig heenkomen zoeken in Noord-Afrika, terwijl het in werkelijkheid Albanezen zijn die in 1991 de Balkanoorlog ontvluchten.
En zo is het met citaten ook. Het gaat weliswaar niet om leven en dood, maar het gaat om het klakkeloos en kritiekloos overnemen van informatie, waarbij autoriteit wordt toegekend aan de brenger van die informatie.
Ook vandaag plaatste The School of Life weer een fout citaat van Aristoteles. Gelukkig is er een zielsverwant die zich daarover net zo druk maakt als ik.
toevoeging dd 020816: weer een saillant voorbeeld
