stut

Ik pak het Jaar van de Kreeft met aarzeling uit de kast. Het hoort bij de oudste kern van mijn boekenbezit (de kinderboeken niet meegerekend). Mijn eerste grotemensenboeken, verkregen op de middelbare school. Dit kreeg ik, gezien de inscriptie, op mijn achttiende verjaardag. Ik kan me niet herinneren dat ik het later nog eens gelezen heb. Ik herinner me ook niet meer waar het over ging. Ik moet de film gezien hebben, was die niet met Willeke van Ammelrooy?
Maar als ik nu werkelijk luister naar Marie Kondo, en luister naar wat het boek met me doet als ik het in handen hou: knettert er dan een vreugdevonkje? Bloeit er een warme (of zelfs koude) herinnering open?
Nee.
Het is een vertrouwde stut onder de identiteit. Maar niet vertrouwd in de zin van gewaardeerd. Meer vertrouwd in de zin van gedachteloos, nooit over nagedacht. Zoals je nooit nadenkt over je kaasschaaf of je stofdoek. Ooit stond het misschien goed in de boekenkast maar nu betekent het niets meer voor me. Ik denk niet dat ik omval als ik het wegdoe. Al voelt het als een waagstuk. Misschien omdat ik in die tijd nog zo zeker wist wie ik was.