aansteller

Ik vind officieel ziek zijn nog best moeilijk. Kwakkelaar zijn is anders. Dan trek je je uit het openbare leven terug als de kwakkels zich aandienen, en ben je weer fit, dan toon je je frisse snoet aan de buitenwereld. Kwakkelen doe je met de gordijnen dicht, dan heeft niemand er last van.
En de zinnen met 'je' verraden al dat hier een Censor aan het woord is. De verinnerlijkte kritieken van mensen die geen geduld hebben met kwakkelaars. Zij zijn tenslotte ook nooit ziek.
Soms denk ik dat ik mijn diagnose daarom met zo'n zenne kalmte in ontvangst nam: beestje heeft naam, beestje mag bestaan, ik ben geen aansteller!
De ene dag kan ik meer dan de andere. Het drukke prednisonhoofd wil de hele dag van alles. Stuurt mij naar het winkelcentrum om een ovenschaaltje voor dat nieuwe gerecht, en ik slof over de gladde tegels alsof ik honderdzeven ben. Halverwege moet ik even neerzijgen op zo'n bankje waar oudjes het gewemel aanschouwen. Ik heb het gevoel dat ik er ook heel zielig bij moet kijken omdat 'ze' anders wel zullen denken.
Op een andere dag loop ik als een kieviet door de Hanos, om een nieuw potje vijgenjam voor bij de geitenkaas, en verheug me: het gaat beter! Enthousiast vertel ik dat ook, aan het ziekenbezoek dat gezellig langswipt.
De volgende dag is het lijf bij het ontwaken meteen al honderdzeven. Het ziekenbezoek zou me nu eens moeten zien. Ze zouden denken dat ik me aanstel. Ze zouden zeggen: wees eens wat flinker, jij.
Wat een warboel.
Waarom is zo'n Censor eigenlijk nooit ziek?

afbeelding