aansteller

paddepoelIk vind officieel ziek zijn nog best moeilijk. Kwakkelaar zijn is anders. Dan trek je je uit het openbare leven terug als de kwakkels zich aandienen, en ben je weer fit, dan toon je je frisse snoet aan de buitenwereld. Kwakkelen doe je met de gordijnen dicht, dan heeft niemand er last van.
En de zinnen met 'je' verraden al dat hier een Censor aan het woord is. De verinnerlijkte kritieken van mensen die geen geduld hebben met kwakkelaars. Zij zijn tenslotte ook nooit ziek.
Soms denk ik dat ik mijn diagnose daarom met zo'n zenne kalmte in ontvangst nam: beestje heeft naam, beestje mag bestaan, ik ben geen aansteller!
De ene dag kan ik meer dan de andere. Het drukke prednisonhoofd wil de hele dag van alles. Stuurt mij naar het winkelcentrum om een ovenschaaltje voor dat nieuwe gerecht, en ik slof over de gladde tegels alsof ik honderdzeven ben. Halverwege moet ik even neerzijgen op zo'n bankje waar oudjes het gewemel aanschouwen. Ik heb het gevoel dat ik er ook heel zielig bij moet kijken omdat 'ze' anders wel zullen denken.
Op een andere dag loop ik als een kieviet door de Hanos, om een nieuw potje vijgenjam voor bij de geitenkaas, en verheug me: het gaat beter! Enthousiast vertel ik dat ook, aan het ziekenbezoek dat gezellig langswipt.
De volgende dag is het lijf bij het ontwaken meteen al honderdzeven. Het ziekenbezoek zou me nu eens moeten zien. Ze zouden denken dat ik me aanstel. Ze zouden zeggen: wees eens wat flinker, jij.
Wat een warboel.
Waarom is zo'n Censor eigenlijk nooit ziek?

afbeelding
Dit bericht is geplaatst in autobio met de tags . Bookmark de permalink.

2 Reacties op aansteller

  1. Gewoon knock-out slaan, die Censor!
    En dat gevoel van 107 zijn komt me erg bekend voor van toen ik 7 jaar terug 14 maanden Pfeiffer had. Ik was toen ook blij dat het beestje een naam had en dat het officieel was opgedoken in een bloedtest, maar het was lastig dat je niks aan me zag en dat de arbo-arts me zo snel mogelijk weer aan het werk wilde hebben, omdat hij niet wist hoe het voelt om 107 te zijn. Enfin, ook dat is uiteindelijk goed gekomen.
    Heel veel sterkte en gewoon elke dag maar nemen zoals die komt (maar dat had je natuurlijk zelf ook al bedacht).

  2. Ferrara schreef:

    Ja, die verrekte Censor. Ik wou dat ik je iets kon adviseren wat je nog niet weet. Wat zou jij tegen een ander zeggen in zo'n geval? Vast iets van: 'Trek het je niet aan, laat die ander denken wat hij/zij wil. Jij weet toch hoe het zit en hoe het voelt.' Zeg dat ook maar tegen jezelf.
    Maar oh, wat begrijp ik wat je bedoelt ... Nog een advies denk en zeg niet na een betere dag dat het ook beter gaat. Blijf op je hoede, want de kans bestaat dat je meteen meer kruit verschiet dan goed voor je is. Denk aan je en leef met je mee!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *