Reislust begrijpt iedereen. Blijflust is raar. Deze observatie kwam tot ons op Noord houdt Woord, via een skypeverbinding met Ingmar Heytze. En nee, die is al lang van zijn reisangst af maar kon geen oppas vinden.
Het was een prachtig Boekenbal-van-het-Noorden, het mag zo niet heten dus waarom zeggen ze niet gewoon Bouknbal? Ik had er het reisje naar de A A kerk graag voor over (daar moesten wij wel hard om lachen, na twee pauzes met wijn). Geen echt reisje natuurlijk, gewoon een wandeling door de stad en een rondje om de kerk op zoek naar een open deur.
Dichters lezen of performen, liedjes en soundscapes bonzen langs de zuilen omhoog, schrijvers lezen voor, verhalen. Het is als met alle voorstellingen, als het voorbij is, is het voorbij en loop je door de koude wind, herinneringen doornemend, terug naar huis.
Ik ben erg blijflustig, waar het thuis betreft. Tegelijk heb ik een enorme Fernweh, die vooral opspeelt bij films op exotische locaties, zoals The Lunchbox, wanneer gaat het vliegtuig naar India? Toen zei iemand: nou ja, maar dan heb je het gezien, en dan?
Terwijl dat juist is wat ik heb bij voorstellingen, bij voorlezingen, bij concerten. Dan heb je het gehoord, en dan?
Eigenlijk zou ik ter plekke willen meeschrijven maar dat staat zo raar. Dus heb ik alleen dat Blijflust in mijn boekje genoteerd. Maar over een tijdje is er van die avond alleen de koude wind blijven hangen die ook door de A A kerk woei, en het strakke streepjespak van Oek de Jong dat zo slecht bij zijn boeken past. Eigenlijk kunnen alleen boeken – in de kast, thuis – de ware blijflust voeden.
En het opschrijven. Blijflust houdt woord.
foto: Bijzondere Locaties Groningen
voor intimi: we kunnen Klein Schrijflust ook Klein Blijflust noemen ...
