dieper

Toen ik mijn recensie van zijn eerste boek schreef, kreeg ik van iemand op mijn kop: hoe durfde ik iemand die het zo ver geschopt had nog zo te behandelen? Toch heb ik er geen spijt van. Het zei ten eerste iets over hoe serieus ik hem als schrijver nam. Het zei ten tweede iets over hoe we op de Trouw schrijfwebsite elkaars werk altijd becommentarieerden.
Ik moest er weer aan denken toen ik Wild las. "Onze" Friso heeft het inmiddels geschopt tot de longlist van de Libris. Als juf van het eerste uur voel ik me plaatsvervangend trots. Het was er nog steeds niet van gekomen het boek te lezen, maar na dit nieuws heb ik het direct opengeslagen, en bijna achter elkaar uitgelezen.
Kijk, dit was nu wat ik bedoelde, met dieper gaan. Onontkoombaar zitten we in Simon opgesloten, terwijl hij als opgejaagd wild door het bos rent. We komen er heel langzaam en zijdelings achter waardoor zijn leven – al even onontkoombaar – is gevormd, het suist langs ons heen zoals het langs Simon heensuist, als één van de ontelbare kogeltjes die ons langs de oren fluiten.
We worden het verhaal ingesmeten, en er aan het slot weer uitgegooid. Hijgend staren we in de verte. Daar.
De stijl is prachtig (al zou deze juf even streng haar hoofd hebben geschud bij twee fraaie metaforen in een zin). Ik had net hiervoor Nooit Meer Slapen gelezen, en doordat ik nog steeds uitkijk naar Gerwin's boek over die motorvrienden in Noorwegen, moest ik daar ook weer aan denken. Het begon een beetje door elkaar te lopen. Ik zie overeenkomsten, nu. Die droge, glasheldere stijl van Hermans in dat boek, dat bijna onverdraaglijk opgesloten zitten in één hoofdpersoon – je wilt steeds naar de laatste bladzij om te zien hoe het afloopt – de onontkoombare erfenis van het voorgeslacht.
Ik ken nog niet één ander boek van de longlist, maar Wild is een van de sterkste boeken die ik de afgelopen tijd heb gelezen. Heel veel succes, Friso!