Als tv-kijken pijn doet …

Waarom denk ik nog steeds dat Boer Zoekt Vrouw leuk is? Komt dat door het enthousiaste stemmetje van Yvon, komt het door de verlokkende droom van Nederland op zijn mooist, horizonten en wolkenbergen alom?
Aan de boeren kan het niet liggen: de enige knapperd kan nauwelijks een woord uitbrengen, en de enige echte vent is naar mijn smaak te erg In God. En sommigen doen pijn aan mijn tenen – niet door erop te gaan staan, maar door ze vergaand te krommen.
Als het Koot en Bie was, of Draadstaal, had je er opgelucht om kunnen lachen, zo van: wat weer een heerlijk overdreven typetjes. Maar om in levenden lijve zo'n gezin aan het volk te tonen grenst aan mishandeling. Vader spichtig met dunne lippen, moeder bijna een kerel met een grofgeporied hoofd, en daartussen de Boer, sweet thirty-six and never been kissed, zijn onbehaarde wangen blozend van ongemak en verlangen.
Moeder aanschouwt het fleurig-stadse Yvonnetje met gepast wantrouwen. Maar afwachten of 't een droog koekje of een appeltaart wordt, decreteert zij langs haar vlezige lippen. Yvon heeft een stuk of tien brieven in de aanbieding. Typisch een geval van trockener kecks, maar dapper zegt moeder (tenslotte moet hier iemand het hoofd boven water houden) dat ze ook daarvan wel appeltaart maken kan. Hoogrood denkt de jonge boer aan die tien begeerlijke vrouwenlijven, en de camera zwenkt langs schoteltjes met gebak de kamer uit.