342 – de uilentest

Er liep een smalle, half verrotte steiger het meer in. Ik dacht aan het zusje van Mia dat in het Graysameer verdronken werd. Wat stond ons te wachten? Onze kleine stoet hield halt aan het begin van de steiger. Murk draaide zich om. Zijn felle uilenogen lichtten op in het donker. Hij zei: "De uilentest is een test voor de uilen en onderdeel van hun training. Eén voor een lopen jullie de steiger op. Loop door tot het einde, loop dan nog door. Een uil zal jullie precies op tijd oppikken."

"Een goede uil of een kwade?" vroeg ik bedeesd – was het Murk die zo'n uitwerking had of speelde ik bewust toneel? Ik weet het niet meer.
"Dat is de test," zei Murk. "Zorg ervoor dat je geen water binnenkrijgt, dat kan dodelijk zijn."
Ha, dacht ik, dodelijk voor wie?

Ze gingen met zijn vieren op een rijtje achter ons staan. Puciva en ik stonden naast elkaar. De uilen maakten minder lawaai dan eerder op de dag, het was alsof ook zij gespannen afwachtten.
"De vrouw gaat eerst," zei Murk. Ik voelde een vinger priemen in mijn rug. Ik kneep heel even in Puciva's hand en zette mijn eerste stappen op de wiebelige steiger. Doodsangst en duisternis bromden in mijn oren. Voetje voor voetje schuifelde ik voorzichtig naar het einde terwijl de steiger steeds meer wiebelde en zwaaide en me tenslotte mijn evenwicht deed verliezen. Ik viel in het water maar het was hier gelukkig heel ondiep.
"Doorlopen!" riep Murk.

Ik liep door, waadde door, het werd dieper, de bodem liep schuin af, waar eindigde dit? Opeens verloor ik de grond onder mijn voeten, ik schreeuwde, en op hetzelfde moment voelde ik de klauwen in mijn schouders, het deed zo'n pijn! Omhoog ging ik, niet hoger dan de bomen, en de uil liet mij zacht neer, terug op de oever bij de anderen.

Een van de vrouwen oehoede vriendelijk tegen me, sloeg me een warme doek om en gebaarde dat ik moest gaan zitten. Achter het rijtje van vier zat ik, en Puciva stond voor hen, zijn rug naar ons toe.