We schrokken op toen dezelfde schrille vrouwenstem weer riep: "Murk!" Avondeten, zij wel. Ik stond op om door de kijker te kijken. In de verte, op de zee, zag ik … ik geloofde mijn ogen niet. "Kom eens, kijk jij eens," zei ik tegen Puciva.
Hij schrok eerst, en toen werd zijn gezicht blij. "Thiarck! De mannen! De roeiers van Thiarchia!" En tegen mij: "Dat klopt ook wel, het is weer bijna nieuwe maan, tijd om de dode meisjes weg te halen."
Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Dat was het ook, in onze wereld. Ik vroeg: "Kunnen we ze laten weten dat wij hier zitten?"
Op dat moment klonk er gescharrel bij de voorhang. Kuuksi stoof naar binnen. Ze mauwde en krabbelde aan mijn voeten, kom, kom naar buiten … Ik gluurde door een kier langs de voorhang en zag daar de uil die ons hierheen geleid had, om het eiland heen. Geen idee hoe ik dat zo zeker wist. Hij stond voor de hut als een schildwacht, rechtop en stil, alleen zijn kop draaide af en toe naar de etenshut. Toen wist ik het: een briefje. Ik grabbelde in de draagzak naar papier, pen en inkt en schreef: Puciva en Yima gevangen op Morck, red ons!
Door de kier hield ik het briefje. Uit alle macht probeerde ik mijn gedachten op de uil over te brengen: naar de zee, naar het bootje, ik wilde dat hij mijn gedachten las, dat hij kon zien wat ik me voorstelde. Het koortsachtige gevoel van je brein te delen met een ander wezen – ik zag wat hij zag. Mijn visioen maar dan uitgebreid met schild en draagzak.
"Stop jouw spullen hierbij," zei ik tegen Puciva. Hij had vrijwel niets bij zich. Alleen wat kleren, de rest net als ik in een platte buidel om zijn middel. Ik deed het briefje bovenop en knoopte de tas dicht. Toen schoof ik ze door de voorhang. Alles wat ik aan goederen bezat op deze wereld.
Pff, wat een waagstuk, alles meegeven wat je nog bezit.
ja, dat gevoel ken ik een beetje uit het expatleven, als je hele hebben en houwen in een container overzee ging