324 – muziek

Ik stond voor het raam dat uitkeek over het eiland. Het woord registratie klonk me een beetje onprettig in de oren en ik dacht opeens weer aan mijn spiegelhanger. Steels hield ik hem omhoog tot ik Folker in beeld had. Hij had een spiegelbeeld, maar het was grijzig, grauw als de pij die hij droeg.

We deden onze bagage af, trokken onze zanderige laarzen uit en lieten ons elk op zo'n heerlijk zacht bed vallen. Toen er werd aangeklopt waren allebei al bijna in slaap. Twee kruiken met warm waswater werden op een lage kast gezet, handdoeken werden eraan gehangen, en er was zelfs een bord met brood en een kan met thee, allebei té heerlijk om er niet meteen van te genieten.
"Ga jij maar eerst," zei Puciva, en keerde mij zijn brede rug toe.

Het moest al ver in de middag zijn toen we wakker werden van een wonderlijk geluid op de gang. Het tinkelde en rinkelde, als een snoer met belletjes of schelpen bij de ingang van een winkeltje, maar het geluid was dunner en er waren veel meer tonen dan alleen zo'n belletje of schelp, het was of er liedjes werden gezongen maar dan niet door een menselijke stem.

Muziek! Was dit muziek? Ik trok gauw een schone tuniek aan en opende de deur op een kier. Op de vloer van de gang zat een man, in net zo'n pij als die van Folker, met een instrument tussen zijn benen waarvan ik de naam toen nog niet kende: de banjar. Op de grond rustte een grote halve bol, een uitgeholde pompoen leek het wel, met aan de zijkanten ronde gaten. De halve bol was bespannen met dun leer. Uit de bovenkant van de bol – ik kon niet anders dan ademloos in me opnemen wat ik zag, tussen het vliegensvlugge getokkel van de vingers door – stak een lange houten stok, waaraan snaren bevestigd waren, die over een houten bruggetje naar de onderkant van de bol liepen. Zeven snaren aan elke kant, voor elke hand.