300 – Koyova (2)

Op de ochtend van de derde dag vroeg Koyova: "Zal ik met je mee reizen?"
Ik blies in mijn thee, de kom in beide handen, en schudde mijn hoofd. Want dit wist ik zeker: naar de Rots moest ik alleen. Het was mijn taak en mijn lot.
Ik geloof niet dat hij het begreep. "We zijn toch verzetters? We helpen elkaar …"
Ik wilde geen hulp, ik wilde geen bescherming, hoe prettig dat ook had gevoeld, de afgelopen dagen.
"Goed dan," zei hij onverschillig en zelfs een beetje gepikeerd. "Wil je vanaf hier lopen of mag ik je nog naar Barra brengen?"

Ik keek hem aan, zijn stoere lichaam alweer een herinnering. Er was iets in zijn blik wat me niet beviel. Ik grabbelde in een zijvak van de draagzak naar mijn flesje leeswater en deed, voor hij iets kon vragen, bij ons allebei een drup in de thee.
"Wat is dat?"
"Versterkt de smaak," verzon ik.

Als damp uit een theekom rezen flarden van Koyova's gedachten in mijn hoofd. Heel bewust probeerde ik er niet op te reageren, zodat hij niet te weten kwam wat ik nu wist. Dat hij me naar Barra wilde brengen om me uit te leveren. Dat hij dat als verzetter voor zichzelf goedpraatte door mij als gevaar voor de hele gemeenschap af te schilderen. Maar dat hij eigenlijk uit was op een beloning.

Ik goot de rest van mijn thee op de grond en dacht uit alle macht aan de Goede Vader, aan Kuuksi, aan lieve dingen. Wat kon ik als reden verzinnen om het laatste eind te lopen? En wilde ik dat?
We pakten de kommen en messen in, en stegen weer op. Aan hem merkte ik niet dat hij mijn gedachten had gelezen. Misschien werkte het alleen als je met je hele wezen wilde weten wat er in de ander omging, zoals ik destijds bij tante Wizma.