291 – gevangen?

(met excuses aan de lezers: van de hitte helemaal vergeten dat het woensdag is!)
(wel 2 nieuwe afleveringen geschreven vandaag)

Ik zag hoe hij zich bukte en iets opraapte: een witte veer. En nog een, en nog een. Ik plukte aan de zoom van mijn mantel. Nog meer veertjes. Terwijl de wachter richting de poort liep, sloop ik verder de andere kant uit, voorbij wat blijkbaar een gelagkamer was, in deze half ondergrondse herberg. Niet alleen wachters zag ik, er waren ook vrouwen en opeens zag ik Wasijma! Mijn hart stond haast stil. Ik voelde me zo verschrikkelijk verraden. Had ik ook op Schorre Clif voor slachtoffers gezorgd door alles aan Wasijma te vertellen?
En hoe kwam ik hier ooit vandaan?

In een kleine nis van waaruit ik de deur van de gelagkamer kon zien, liet ik me op de grond zakken. De wachter kwam terug, zijn handen vol veertjes. "Ze moet er zijn!" hoorde ik hem roepen. Meer wachters troepten naar buiten en opnieuw hoorde ik Wasijma's stem: "Ze heeft Graysaflu!"

De ene helft van de troep liep richting poort, de andere helft kwam mijn kant uit. Ze voelden langs de muren, in de nissen, ik moest iets anders bedenken, wat zou jij doen, Kuuks? Uit het raam springen natuurlijk. Dat durfde ik niet, maar ik durfde wel te gaan zitten op zo'n brede rotsvensterbank, met mijn benen naar buiten. De twee groepen kwamen weer bij elkaar, ik hoorde ze overleggen. "Ze kan nergens heen. We vinden haar morgen, en anders roepen we die uil opnieuw op. Wie houdt de wacht?"
Ze verdwenen in verschillende kamers. Twee wachters posteerden zich voor de deur van de gelagkamer, twee anderen liepen opnieuw naar beneden, naar de poort, ik kon ze zien als ik me gevaarlijk ver voorover boog. Waarom daar? Zou daar dan toch een uitgang zijn?

Ik nam nog een slok Graysaflu en gaf me een kort moment over aan de slaap, zo schuin op die vensterbank, leunend tegen schild en draagzak, mijn benen bungelend over de rand. Het was koud en doodstil, de sterren straalden onbarmhartig.