274 – afscheid van Tiarva

Haat, angst, verdriet. Uit mijn ogen rolden tranen, mijn vuisten balden zich. Kuuksi nam een lebbertje uit de fontein en sprong op mijn schoot. Het was of ze lachte van binnen.
Verbaasd vroeg Tiarva: "Wie is dit?"
"Kuuksi," zei ik.
"Kuu Ksi?" Hij sprak het anders uit, het zou het noordelijke accent wel zijn. Hij aaide haar over haar kopje en lachte ook.

Het liefste was ik nog uren daar binnen blijven zitten, met tante Wizma in mijn armen. Maar dat was voor niemand goed. We namen afscheid. Ik zei tegen Tiarva: "Je lijkt sprekend op mijn zoon."
Maar ik wilde Bo's naam niet noemen, dus ik vervolgde snel: "Heel erg bedankt dat je ons hebt geholpen. Groet je ouders van ons."
Hij ging naar binnen.

Ik zei tegen Clarma: "Ik zou wel wat van dat leeswater willen hebben, maar ik heb geen flesje bij me." Of tenminste, geen leeg flesje.
"Vlak bij mijn huis is ook zo'n fontein," zei ze.
We liepen terug via de markt, waar ik nog een flesje kocht en een kleine waterzak. Op weg naar Clarma's huis kwamen we inderdaad langs een fonteintje, maar ze nam mijn arm en maande me tot doorlopen. Hijgend beklommen we de trap, en pas toen we binnen waren en ze de deur had vergrendeld zei ze: "We werden gevolgd."
"Heb je gezien door wie? Wasijma?"

Toen hoorden we buiten een verschrikkelijk gekrijs. Kuuksi! Ik wilde de deur opendoen maar Clarma hield me tegen. "Ik had gelijk," zei ze grimmig. "En zo willen ze je naar buiten lokken."
"Maar Kuuksi …"
Ik kon wel janken. Oh en ik dacht aan Otta, die Kuuksi zo liefdevol verpleegd had nadat ze door een grootuil te grazen was genomen. Kuuksi, mijn waakpoes!
Ik weet niet hoe lang we gewacht hebben. Door de eeuwige schemering waren in Spirabyad dag en nacht maar nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Maar voor mijn gevoel was het al middernacht toen Clarma eindelijk de grendel lostrok en de deur op een kiertje opende.