Wat waren het er veel! En niet alleen in Lopweteka, de verzetterskampen waren overal, tot aan de grens met Blyntera. Ik keek nog eens goed, het was anders geschreven dan we het geleerd hadden, als Blynxtera. Ik keek naar de zuidelijke eilanden, die ik allemaal gezien had. Ook daar was er een anders gespeld. Kraexten San.
Alsof hij tussen ons in stond, hoorde ik de woorden van Horva de Hemrenva. Ik sprak ze met hem mee, de anderen luisterden aandachtig.
"Eens, toen Kraeckten San nog Kraexten San heette, heeft een vrouw onze rots beklommen. Toen ze boven was, begon de rots te kraken. Het gesteente splitste zich, een diepe kloof die evenwijdig aan het strand liep. De vrouw kon zich nog net vastgrijpen aan de gifboom. Toen splitste het gesteente zich nogmaals. De nieuwe kloof liep van zuid naar noord, precies in de richting van de Ware Rots. De vrouw vond haar dood op het kruispunt van de beide kloven. Het gesteente sloot zich weer, maar bovenop de rots zien we dat kruispunt nog, als een teken van de Grote Hemren. Sindsdien heet ons eiland Kraeckten San. Omdat we weten dat de rots zal kraken als een vrouw zich niet aan de geboden houdt."
"Dat is precies waarom jij het moet proberen!" zei de vrouw met de groene ogen.
Ik vroeg: "Wat doen de verzetters eigenlijk precies? Waar verzetten ze zich tegen? En hoe doen ze dat?" Ik herinnerde me wat Blufam me verteld had. Dat er mannen waren die niet geloofden in de Grote Hemren, die er tegen waren hoe Tweede Meisjes behandeld werden, die wilden opkomen voor vrouwen. En dat Bo had gezegd dat de Rondweg voor vrouwen beter was dan de Heerweg. Maar ik wist dat ik nu alleen via de Heerweg mijn doel kon bereiken.
Wezarma zei: "Wat wij doen, is vooral veiligheid bieden aan iedereen die durft te twijfelen aan de geboden. Dat doen we in de vorm van onderdak, zoals hier, maar ook begeleiden we mensen die het land uit willen."
