In elk geval moest ik weg van deze hoofdstraat, die duidelijk van poort naar poort liep. De voerman had het over een hoofdkwartier gehad, zou dat in het midden liggen, daar waar waarschijnlijk ook het palast van Sfogman was? Het palast maakte in elk geval geen deel uit van de hoofdpoort, zoals in Barraspira of Dunkitaba.
Ik sloop langs de ronding van de muren, tot ik voor mijn gevoel halverwege was. Via een smalle straat liep ik terug naar de hoofdweg, naar het centrum van de stad. Het begon al een beetje licht te worden, maar Harstamar sliep nog. Ik kwam uit bij een enorm plein. Alle vier de straten die erop uitkwamen eindigden in een hoge poort, die deel uitmaakte van wat wel één groot gebouw leek, een vierkant gebouw met het plein als binnenplaats. Het gedeelte aan de oostkant van het plein – daar waar de hoofdweg vanaf de Helvarderaflu naartoe leidde – leek het palast. Het was hoger en meer versierd dan de andere zijden.
Zou daar tegenover dan het hoofdkwartier zijn, wat dat dan ook inhield?
Ik stond nu zelf in de zuidelijke poort. Kleuren en geluiden werden langzaam wakker. Door de westpoort – vanaf de Heerweg – kwamen karren en mensen met koopwaar, er werd een markt opgezet.
Toen dit klaar was, en de bevoorradingskarren teruggerateld waren naar de Heerweg, kwam er een stoet Blauwen uit de westpoort. Ze stelden zich twee aan twee op in een rij en liep het plein over. Voor de ingang van het palast splitsten ze zich, één rij linksaf, de andere rechtsaf. Langs de muren liepen ze. Ze keken niet mijn poort in, hun blikken waren op de markt gericht, alsof ze controleerden wie daar zijn of haar waren verkocht. Deze beweging voerden ze driemaal uit.
De tweede keer meende ik Mia te herkennen, bij de derde keer was ik er zeker van. Ik voegde me achteraan de rij en liep mee in dezelfde afgemeten pas. Mijn hoofddoek paste goed bij wat de rest droeg, alleen mijn oude Visietunnelbroek viel uit de toon.
