We namen alle drie een drup. In mijn mond voelde het als een grote slok van een zoete, bittere, zure, prikkelende drank, de prikkeling zette zich voort in mijn hoofd en naar mijn armen. Ik wilde ook de boom in rauzen, of wegrennen, of schreeuwen! Even dansten we alsof het feest was, we moesten lachen, we beseften dat we hier van moesten profiteren om zo ver mogelijk te komen. We volgden de Schaduw, steeds verder bij de rivier vandaan. Het bos werd nog dunner en op een gegeven moment zagen we – het schemerde al - in de verte de Schaduw van de Heerweg.
Ik weet nog goed hoeveel indruk het op me maakte toen we de kruising bereikten. Het was midden in de nacht, de kruisende Schaduwen ontnamen ons het zicht op de sterrenhemel. Hier moest je kiezen: de Rondweg of de Heerweg. Er waren geen uilen – of misschien zagen we ze gewoon niet door de dubbele Schaduw. Hier was een kruising, hier kon je een besluit nemen: die kant uit of die kant uit. Ik dacht aan wat Va me vroeger vertelde, als ik bij hem in de werkplaats zat om zijn beitels te slijpen.
"Hebotva de Eerste bouwde Dunkitaba zo, dat er geen kruispunten waren. Geen vraagtekens, geen keuze, geen twijfel."
De Rondweg was geen echte weg geweest. Ik bedoel: we volgden de Schaduw, maar op de grond zag je niets: geen plaveisel, geen verhoogde zijkanten, geen zuilen of bomen of huizen. Niets.
Maar de Heerweg die daar in het maanlicht lag, was tot mijn verbazing een echte, kaarsrechte weg. Omdat hij in het zuiden pas begon in de hoofdstad van Registana, Nuktatharsta, dachten we – leerden wij in Dunkitaba – dat het geen echte weg was. We konden ons geen echte weg voorstellen. Wegen in de woestijn waaien immers altijd weg. Misschien was het ook om ons bang te maken, zodat we het niet in ons hoofd haalden om de Tweede Meisjes te volgen.
Op mijn huwelijksreis was ik wel in Nuktatharsta geweest, maar behalve het officiële begin, op het grote plein van de stad, had ik niets van de Heerweg gezien.
