Zo lukte het ons met de hulp van Kuuksi de Helvarderaflu te bereiken. Een keer kwamen we onderweg een jager tegen met een bos konijnen op zijn rug. Burman stapte naar voren en vroeg: "Hoeveel?" Hij haalde een munt uit zijn zak. "Tien Hem genoeg?"
De jager grijnsde. Aan zijn kleren konden we niets aflezen, ze waren bruin en vies met hier en daar bloedvlekken. "Ik moet er een houden, anders heb ik zelf niks te eten vanavond."
Gladefam kwam op het idee om de konijnenvellen te bewaren en er een soort schoenen voor mij van te maken. Dat scheelde!
We roken de rivier voor we hem zagen, de diepe boslucht van de pijnbomen maakte plaats voor water, een geur die mij als woestijnkind nog altijd verrukte. Ik had op mijn huwelijksreis de monding van de rivier gezien – met een soort van heimwee dacht ik terug aan die dagen vol verrukking – en er was natuurlijk mijn onbekende grootvader Yiva, die als jongeman vanuit MancuKundalu met een boot vol schapenvachten de Helvarderaflu afgevaren was. De grootvader met het witte haar. Weer een vader die zijn tweede dochter had geprobeerd te redden.
Ik dacht opeens aan het paneeltje van mijn schild dat de Helvarderaflu verbeeldde. Ik had het gemaakt van een stukje goudglanzend gewreven koper, met een reepje parelmoer erop. Een waterlelie-achtige bloem had ik erin geëtst, en op een stukje echt blad had ik een naakt meisje geschilderd. Ook een helgaviaal had ik gemaakt, van een schubbig stukje riet. De dogman had ons er in geuren en kleuren over verteld.
De Helvarderaflu is de machtigste rivier van Inhemren, hij ontspringt in Blynxtera, het Rotsland, hij stroomt snel en wild naar het zuiden, alleen goede schepen kunnen hem bevaren. Hier was geen brug. Alleen de schaduw van de Rondweg lag er overheen, als een dak, een brug, hoog boven ons en de bocht in de rivier waar we uitgekomen waren. Het water kolkte en had de oevers diep uitgeslepen.
