Nuzafams matras bleef een flink aantal dagen leeg. Soms werd ik midden in de nacht wakker doordat er iemand naast me kwam liggen – Morfamzus. Ik was als de dood dat er weer iets vanaf het dak op me neergegooid zou worden maar dat gebeurde gelukkig niet.
Op een nacht werd er een nieuwe gevangene binnengebracht. Ze was er nog erger aan toe dan ik die eerste nacht zag ik, mijn ogen half dichtgeknepen. Geschopt, geslagen, mishandeld, haar grijze gewaad vol bloedvlekken. Gaten in beide handen en in een voet. Als een baal vodden werd ze op de matras gesmeten. Toen de voetstappen en het licht van de wachters verdwenen waren, de deur was dichtgeklapt, maakte ik zacht Sisifam wakker. Ik legde een hand op haar mond om te voorkomen dat ze schreeuwen zou.
"Een nieuwe, naast me," fluisterde ik. "Zalfje?"
Sisifam grabbelde onder haar matras en gaf het me slaapdronken aan.
Op de tast zocht ik een van de handen van mijn nieuwe buurvrouw. Ze kreunde van pijn.
"Sssttt," fluisterde ik. Ik wreef voorzichtig met de zalf langs de rafelranden van het gat. Zocht haar andere hand, smeerde ook die wond met zalf in. Langs haar benen gleed ik met mijn handen, tot aan de gewonde voet. Nu schreeuwde ze het uit van pijn. "Sssttt," zei ik weer, en dacht intussen 'ken ik die stem'?
Ik viel gelukkig nog weer even in slaap, en zij ook.
In de ochtendschemer kon ik mijn ogen niet geloven: het was Blufam. Ze keek me aan met ogen groot van ongeloof, een soort blijdschap, maar toch vooral heel veel verdriet en pijn. Wat had ze gedaan om drie gaten te verdienen? Dat moest wachten. Eerst moest ze overeind komen, water en brood in ontvangst nemen, leren spinnen. Dat laatste bleek ze al te kunnen, logisch achteraf, zij als naaister. Maar met twee gewonde handen ging het vreselijk langzaam, dus Sisifam en ik sprongen bij en ook de vrouw aan Blufams andere kant deed een stukje.
Pas toen de waterton van het avondeten was weggehaald, vertelde ze me hakkelend het hele verhaal.
