130 – naar de warenmarkt (2)

"Ga anders een keer mee naar het meer," zei het rietmeisje.
"Mag dat?" vroeg ik ongelovig.
"Dispensatie vragen," zei ze.
Wat een idee. Ik werd er helemaal opgewonden van.
Het meisje lachte en zei: "Koop je nog wat vandaag?"
Oja. Ik moest mijn draagzak wel vullen. Ze had mooi gras voor kleine tasjes.

"Hoe heet je eigenlijk?' vroeg ik, na al die jaren.
Ze keek me doordringend aan met die zwarte ogen van haar. Boosheid en verbazing. "Tweede Meisjes hebben geen naam, dat weet je toch wel?"
Dat wist ik niet. Ik was ervan uitgegaan dat Tweede Meisjes net zo heetten als hun zusjes, zoals dat in Dunkitaba gewoon was. Ik was nog altijd een buitenlander.
"Het spijt me," zei ik tegen Rietmeisje. Ik boog me over mijn draagzak om het riet erin te doen.

Mijn munt gleed onder mijn tuniek vandaan, ik wilde hem terugstoppen toen Rietmeisje vroeg: "Wat is dat?"
"Mijn geluksmunt," zei ik luchtig, op een toon van 'daar geloof ik niet echt in, dat snap je natuurlijk wel.'
"Laat eens kijken?" Ze bekeek hem van dichtbij, draaide hem om en zei: "Ik heb ooit iemand gezien die precies zoeen had. Zelfde tekens achterop, zelfde gezicht … ben jij dat?"
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Had zij Vulema ontmoet? "Hoe lang is dat geleden?" vroeg ik.
"Heel lang geleden. Ik was net buiten de muren, het was mijn eerste tocht naar het Dzikomeer. Je kunt daar de Heerweg zien, of de schaduw dan, hè, aan de overkant van de Helvarderaflu. In Harstamar is een verzetsgroep …"

Heel toevallig kwam Morfam er toen aan. Om te kijken waar ik bleef, ik was al erg lang weg. Vragend keek ze naar mijn draagzak.
"Ik heb wat cadeautjes gekocht voor de kinderen," zei ik. Ik hees de tas op mijn rug, zei "tot de volgende keer" tegen Rietmeisje en volgde Morfam terug de stad in.